A bóla do mundo

Foto realizada por María Ferreiro

Envolta con coidado, agardábaa na caixa de cartón. A pesares da fraxilidade que lle daba o seu corpo de vidro, sobrevivira un par de xeracións e moitos Nadais: dende os que se celebraban entre risos e cánticos ata os que se mergullaban en recordos pesarosos.

Nesa bóla agochábase todo o seu mundo. Cando a collía entre as mans sentía que era capaz de ver o seu esvaecido pasado, o seu transfigurado presente e, quen sabe, quizais o seu opaco futuro. Toda unha vida, porque ese fráxil adorno vira abrirse e pecharse moitos ciclos que buscaban un equilibrio máis ou menos feble, pero coidado.

Non o puido evitar e un sorriso escapóuselle. A peza reflectiu ducias de rostros que rían, expectantes uns, melancólicos outros. O Nadal non deixaba de ser unha época de transición: pechas un ano, abres unha etapa. Moitos dirían que pura e branca pero unha non pode borrarse a si mesma e deixar atrás o acontecido no pasado, lévao con máis ou menos forza.

Colgouna con coidado, coma se escachala implicara quebrarse a ela en mil anacos imposibles de volver a xuntar. Observouna mentres un bulebule medraba no seu estómago: moitos cambios en pouco tempo. O seu universo devolveulle a mirada intentando serenala e darlle forza. Ao fin e ao cabo transformarse é un gran paso.

Canción de medos

Canteiche cancións de amor. Máis ben escribinche cancións de medos porque nunca as cheguei nin a cantaruxar. Incluso sendo certas, intensas ata parar de doer, quedaron amarradas a terra coma se as cordas do meu piano foran áncoras de barcos afundidos antes de saír a navegar.

Espertar cada mañá nunha cama baleira de realidades pero chea de soños non é doado. Cheguei a amontoar a roupa, aquela a que o vento lle roubou a túa esencia,  ao meu carón para enganarme e crer que estás aí. Aínda que ula a ausencias. Inda que te foras lonxe levándote contigo o meu baleiro e tódolos ventos cos que pretendía enchelo.

E agora sinto coma se só un faro sen luz fora quen de alumar os meus pasos. Na nada só as sombras teñen a súa razón de ser. E ela non foi quen de deixarme para marchar contigo. Cantareille os meus medos. Pode que teña máis valor ca min e  transforme a súa melodía en nanas de soños por nacer. Quizais por iso quedou, para lembrarme que para que exista ten que haber algunha luz, aínda que se agoche á miñas costas e non sexa quen de vela.

A gaiola de nubes

Estaba cansa, aburrida, enfastiada. O azul brillante do ceo fora rachado pouco a pouco por unhas nubes tristes e grises que ameazaban con poñerse a chorar. Un pouco coma ela. Amoucada, molesta.

Colleu os seus retallos e con eles comezou a tecer unha gaiola na cal pecharía aos seus sentimentos. Demasiado tempo levaban voando ceibes por un ceo incerto, por castelos no aire e soños demasiado complexos e imposibles. Non. Xa estaba ben. Era hora de pousar os pés con firmeza na terra e deixarse de parvadas.

O seu cello engurrouse e o seu mirar escureceuse como as primeiras mañás do outono, esas ás que lles costa mostrar a luz que terá o día. Ou non. Quizais, como ese, sería sombrío e os raios apenas conseguirían loitar coas sombras. Unhas tebras que bailaban no seu peito.

“Deixa de esperar. ¿Agardar a que? Actúa. Xa o fixeches e tampouco funcionou demasiado ben”. Ás veces, é o propio espírito o que, enfadado, non quere loitar máis. “¿Para que? Se ten que ser será, cando teña que pasar pasará. ¿Mais cando?” ¿Ata onde chegan as ás da paciencia, da constancia? ¿Ata onde voan os suspiros que animan a non renderse? Pode que a un horizonte demasiado misterioso e distante. Quizais a un burato negro.

Malditas punzadas. Maldita incerteza. Maldita esperanza. Deseños, soños, miradas, sorrisos, apertas. Esperas… Todo para a gaiola de nubes. Aí, no corazón estarían ben. Pero nun recuncho afastado do seu seno, non fora a caer outra vez na tentación de querer abrirlles a porta.

Tapouse ata riba cas sabas. E deixou que o ceo chorara por ela, porque xa nin tiña forzas para facelo. Hoxe non lle apetecía ser forte.

Sorpresa!!

Mañá será un día especial para este recuncho da rede. A partir deste 31 de xullo, o último día de cada mes, A Cova do Lobo contará coa colaboración dunha persoa que aportará a este espazo unha foto ou ilustración. Non importará que chova, neve, ventee, ou faga sol. Inspirado nela, Eumesma, creará un relato, que sairá puntualmente.

Así que todo o mundo atento a este mércores! Agardo que o gocedes, porque para min significa moito este intercambio de traballos. Xa que tou, aproveito para agredecerlle aos Artistas o seu traballo. Non desvelarei nomes. É unha sorpresa! So direi que paga a pena botarlles un ollo 😉 Vémonos nesta fraga inmensa!

Pantasmas da soidade

Pediu axuda. Non a berros, se non coa mirada, con murmurios que a penas se escoitaban. Con bágoas silenciosas que se mesturaban coas pingas invisibles da néboa. Quizais ese fóra o erro: non dicir o que sentía sen máis.

Aínda así era unha pantasma, e os espíritos non se ven. Séntense de cando en vez, pero máis nada. Un calafrío, un roce, unha vela que treme cando non corre o ar, unha sombra que se oculta entre a penumbra, un reflexo nun charco e pouco máis. Os vivos sempre evitan a mirada dos mortos. Si, pode que inconscientemente, mais sempre apartan os ollos.

Dende que se esvaecera sentíase soa. A súa única compañía era a brisa das noites, a brétema das mañás e a choiva do solpor. Pero elas non podían facer nada por axudala. Só observar como vagaba con pena entre a xente, perdida entre os segundos que marcan, impasibles, as agullas dos seus reloxos.

Estaba atrapada ao outro lado do espello. Recollía suspiros, promesas lanzadas ao ar, palabras esquecidas, risas e saloucos. Con eles tecía teas de arañas coas que cazar soños e así, nas noites de lúa nova, deixar de sentir que estaba soa.

A subida cara as estrelas

Un chanzo máis. Xa estaba sen folgos a pesares de ter todo o ar do universo para ela. Outro máis cara o ceo. Ao seu redor todo eran penumbras e sombras. Aínda non albiscara outra cousa que  escuridade. Pechou os ollos. Sentía frío e soidade. Outro paso.

Deixaba moito atrás. O que quería, amaba. Cos que ría e choraba. Non se quitaba da cabeza que era unha viaxe que debía facer soa. Sen embargo, sentía que no seu corazón durmido bailaban bolboretas que lle murmuraban palabras de cariño. Aloumiños que sempre levaría con ela. Botaríaos tanto de menos…

O seu reflexo esvaecérase nos primeiros chanzos. E a súa sombra estaba preto de seguir o seu exemplo. Pronto sería ela quen se disiparía como a néboa do amencer. Mais antes tiña que acadar as estrelas. Seguro que desde alí podería dicirlles que sempre estaría ao seu carón. Vixiaría cada soño, e viviría con eles cada realidade. Aínda que non a puideran ver. Para asegurarse de que a sentirían, decidira partir o corazón da súa alma en pequenos anaquiños que sempre coidarían daqueles cos que tardaría en encontrarse. Ou iso agardaba. Mentres, esperaríaos na face oculta da lúa. Agora tiña que subir outro banzo máis.

A fada de papel

Debuxo realizado por Juan Carlos Zamora Tamayo, para a performance con motivo do primeiro aniversario de Aire Centro de Arte.

O seu amor era imposible. Estaban condenados a vivir en mundos separados e imposibles de unir. Víraa entre as follas dun carballo, diluíndose coas sombras do amencer. O seu cabelo de ébano reflectía a luz das estrelas. A súa pel de leite brillaba coma as luces do solpor. Vestía finas ramas que semellaban pegarse a ela. Seguindo o contorno dos seus ombreiros, sobre as súas costas, descansaban dúas ás feitas de escamas verdes e azuis.

Coas primeiras luces do día semellaba fráxil, a piques de quebrar. Un espellismo. Xa que ao chegar a noite os seus ollos parecían absorber a intensidade da noite. E o seu sorriso vermello semellaba capaz de apoderarse de calquera alma. Nada máis vela deuse conta de que o seu sentir quedara irremediablemente ligado a ela.

Nas noites de lúa chea cabalgaba a lombos dun cabaliño do demo sobre as augas salvaxes dos ríos, deixándose aloumiñar só polo vento. E el só podía debuxala unha e outra vez. Incansable. Insaciable. Víaa nos seus soños e nos seus pesadelos. Sentíase atrapado pola súa mirada, negra e profunda. Por iso con cada liña dos seus debuxos intentaba atrapala. Cría que se a capturaba nos pregos do papel sempre sería súa. Mais esquecía que ela era un ser libre e máxico que nunca podería sobrevivir a unha gaiola.

A violinista de Ópera

A xente envolvíaa. Uns sentados, outros de pé, mais todos tiñan postos a súa mirada nas mans que voaban sobre as cordas, no sorriso inocente que acompañaba a cada son, no brillo dos seus ollos cada vez que resgaba o violín. Engaiolados pola melodía, balanceábanse ao seu compás. Hipnotizados. Docemente, coma a suave brisa de xuño que remexía os seus cabelos.

Mais todo era un engano. Con cada nota que se escapaba do instrumento roubaba un sorriso, un soño, unha pluma das súas ás. Para moitos podería semellar algo insignificante, total só era un. Porén con eles construía a súa armadura, a súa máscara de ledicia.

Había tempo que deixara de tocar cancións tristes, escuras e frías como unha noite de inverno. Xa non se apoderaba de medos e pesadelos. Agora escollía as ilusións porque descubrira que as súas vidas estaban feitas delas. Mirábaos aos ollos cunha expresión aparentemente infantil. Era parte do seu feitizo. Seguiríana ata o fin do mundo con tal de que tocara unha canción máis. E non era capaz de entender por que. Non se decataba de que ao ritmo que ela lles roubaba parte de alma, entregáballes un anaco do seu corazón.

Viaxe de ida e volta

Subiuse ao tren. Collérao tantas veces que xa esquecera o seu número. Apoiou a cabeza no asento e, de esguello, observou o seu reflexo na ventá. Devolveulle unha mirada marcada polas olleiras. Pechounos e respirou lentamente, deixando que cada partícula de aire lle percorrese todo o corpo.

Pola súa mente paseaban os rostros de aqueles que deixaba atrás unha e outra vez. Sentía que estaba atrapada nun bucle de ola e adeus. “Pequenas despedidas que non por miúdas deixan de selo”. Con cada unha sentía que abandonaba un anaquiño dela mesma. Un pedaciño que, quizais, pasase a formar parte da xente á que quería. Ou iso lle gustaba pensar. E debía ser así porque en cada reencontro semellaba que a distancia se contraía en si mesma ata desaparecer.

Deixouse levar polo sono. O ritmo do tren balanceaba os seus soños, afastándoa lentamente da estación. Sorriu. Si, o tempo e o espazo non deixan de ser unha escusa baleira cando sentes á xente ao teu carón.

O paxaro caído

A primavera aínda non se fora. O vento do este pouco a pouco fora gañándolle terreo ó vento do norte. O ar embriagaba co perfume das flores e co cantar grave e agudo dos paxaros. As nubes ameazaban choiva, pero os raios de sol seguían intentado coarse entre elas.

Asomou a súa miúda cabeza entre as pólas. Estendeu as súas finas ás. Xa tiñan as cores cinsentas dos seus pais, mais aínda eran febles. Deixou que a brisa acariñase o seu peteiro e as súas plumas douradas, que murmurase o seu nome. Estirou as ás e saltou ao baleiro. Quería xogar co vento, chegar ao sol. Mais caeu. Un silencio pesado, opriminte, apoderouse do ceo.

Intentou manter a calma. Cada unha das súas plumas seguía no seu sitio, mais decatouse de que non podería volver a subir. O medo foise pouco a pouco apoderando da súa mente e a saltiños rodeou a árbore. Non, non podería acadar a súa rama. Estirou as ás, pero o vento, burlón, semellaba ter desaparecido. Intentou impulsarse, pero as patas trementes aferrábanse á terra. Comezou a chorar. E rompeu o meigallo do silencio. Os demais paxaros acompañaron o seu piar, mais non podían erguelo.

Quedou paralizado. Quizais así non o vería ninguén, volveríase invisible e despois espertaría dese mal soño. Anicado sentiu que volvía erguerse. Mais non era o vento quen o mexía. Unha prisión suave levábao lonxe. Non, non se movería. Sentiu como o pousaban con sumo coidado entre o que semellaban fíos. Rozaron a súa cabeza. Finos fíos rodeados doutros de ferro. Auga e comida. Non, non comería. Dende a súa cela vía ós paxaros voar diante da fiestra aberta. Volveron a collelo. Uns grandes ollos cinsentos o observaban.

– Seino. Sei que unha gaiola non é o mellor lugar para un paxaro. Mais se queres volver aí terás que loitar pola túa liberdade. ¿Ou tes medo de voar? Non tes de que preocuparte. Foi o teu primeiro voo, tiveches demasiada présa. Mais non esteas triste. Conseguiralo. Se me prometes vivir, eu douche a miña palabra de que volverás a facelo. Construireiche un niño de la para que vexas que falo en serio.

Costáballe confiar, mais non vía outra opción. Deixou que uns dedos lle deran de comer ata que, valente, foi el cara a comida. Sentiu como as forzas volvían lentas e seguras. Sen apuro. Cada noite imaxinábase baixo un ceo cargado de estrelas. E, entre soño e sono as súas ás volvéronse longamente de prata. Ata que un día, os ollos grises volveron a miralo. As mans que o coidaran abriron a ventá, collérono con coidado e sacárano a través da fiestra.

– Voa. Se valente. Tes que crer en ti.

Estendeu as ás e o sol reflectiuse nelas. O vento murmuroulle palabras de liberdade, mentres notaba como o impulsaban cara os seu brazos. Sentiu como o ar se coaba entre as súas plumas e, dende o ceo, viu coma a súa gardiá se despedía del. Voou cara o horizonte. Mais cada noite gardaba os soños daquela que lle devolvera os seus.