Reflexións dunha bruxa novata (V)

Aes… Acabaron os días de descanso e non facer nada… Inda me custa crer que algo así sucedera tan rápido… E aquí estamos, de novo, dun lado a outro. Ata o tempo anda de chumbo, aí chovendo sobre a miña roupa tendida… De tanta molladura inda vai perder a cor negra a xogo cos nubeiros! (Bruxa melodramática, non será para tanto que só levamos un día de mal tempo!)

En fin, que estiven de vacacións. Que ben se está…! Sen preocupacións maquiavélicas… Sen plans malvados… Sen pensamentos tebrosos… É todo descansado, vendo os días pasar diante dun café ou dun vermú… Sen dar sinais de vida… Agochándome de encargas e caprichos, dos problemas, das solucións… Pregúntome se alguén o notaría. (Que máis dará bruxa traballadora, tocaba aproveitar un pouco o relax…) Ata gocei do sol! Ou que vos pensades? De cando en vez tamén precisamos de algo de calorciño! Non todo vai ser chover e nevar e voar entre treboadas! Tamén nos gusta gozar dos raios acariñando o noso verde rostro… Digo bronceada pel… (Xa te pos modo bruxa romántica!)

Pero xa me enredo, para variar. Imos ao punto en cuestión, porque vos preguntaredes que fan as bruxas de vacacións. Nada, non facemos nada. Ou pouca cousa, tampouco hai que esaxerar. Eu, como non tiña moito tempo centreime nas visitas: fun ver aos espíritos da fraga. Había tempo que non falabamos e xa os… me estrañaban. Porque non vos pensedes que son uns seres inocentes e luminosos. Que non vos enganen os contos! Gústalles facer falcatruadas como que a xente se perda cando vai de excursión, róubanlles obxectos, mandan aos bechos a que os piquen, agochan aos animais para que non os vexan e se frustren, fan que se torzan os nocellos, que se rabuñen nas silvas e toxos… Sinto ter que amosarvos a realidade, pero é que nós non somos as únicas malvadas e crueis, o que pasa é que sempre nos botan a culpa de todo… Algún día fareivos unha lista de cada un para que vexades! (Non sexas así bruxa sulfurada que ben que che gusta estar con eles) Pasamos grandes momentos argallando como enlear aos demais. Que risas botamos!

Adiqueille unha tarde a un deles. Unha tarde enteira e rífame porque o teño abandonado! A culpa é del que non me vén ver nada! Inda que supoño que é normal… Transformeino en metal hai uns veráns, non pode ir moi lonxe… A ningures diría eu… Un fermoso corzo de ferro. É un espírito interesante non o ía converter en calquera cousa! Tiña que ser algo especial, que chamara a atención, que a xente quixese inmortalizalo (inda máis) nas súas fotografías turísticas. Así que optei polo formato escultórico elaborado.

(Non lles vas contar por que fixeches tamaña maldade?) É certo… Teño que confesalo… Son unha bruxa chea de rancor… (E un pouco branda que inda así vas velo!) Ignoroume. Pasou de min vilmente, sempre apurado, sempre con outras cousas… Nunca tiña tempo para estar comigo… Sempre escusas, proxectos inda máis estraños que os meus… E que me ignore a min inda vale, máis ou menos… Pero aos seres que o rodean si que non eh! Que hai responsabilidades!! E aí andaban corzos e cervos tras del cos seus problemas e nada de axudalos! Tiña outras prioridades, dicía! (di que si bruxa seria!) É o seu espírito por todos os demos do inferno! Como non vai ter tempo para eles se el os creou!

Así que non me deixou outra, se non tiña un momento na súa apertada axenda xa llo buscaría eu. E ala! Aí está, agora xa non lle queda outra que aguantar as preocupacións e alegrías dos seus e gozar da calma, da paz, da serenidade, do vagar… Quen puidera! (Levas catro días de traballo e segues coa teima das vacacións bruxa folgazana?)

Non sei cando lle devolverei a súa forma… Estes días estivo especialmente doce… Como se me puidera convencer con artimañas tan sinxelas e convencionais como un pouco de cariño! Non! Son unha bruxa malvada! Comigo hai que traballar as cousas! Que llo pregunten aos meus aprendices!

Falando de aprendices… Eles si que lles colleron gusto as vacacións… Intentarei ir animada cun sorriso forzado, digo fermosamente ensaiado para non cargar sobre eles a dura volta ao traballo. Só teño preparado… Moitas cousas horribles por non teren os deberes. Muahahahahahahahahahaha!

A última esperanza

Fotografía de Xoan Escudero

Aquí descansan as ánimas daqueles que nunca creron. Os espíritos que renegaron das ilusións por seren seres afastados da realidade que tanto adoraban. Aquí xace o insensato que se atreveu a cazar á última das esperanzas…

Contan que a última das Esperanzas tiña os cabelos do solpor e a mirada do luar. Pálida néboa do amencer, vagaba polo mundo cun sorriso que só podían ver os que crían nela. Ser tristeiro de fortuna. Tan perdida coma aqueles que buscaban o consolo nos seus abrazos.

Nun ocaso de lume cravou os ollos en quen non debía. Non se pode salvar aos que finxen querer ser salvados. Tarde comprendeu a Esperanza que por moito que o intentara a ilusión no seu corazón había tempo que se apagara. Cun sorriso e cunha caricia na fazula, nun último intento por facerlle espertar, despediuse del. “Atoparasme cando te encontres a ti mesmo”.

Pero el negábase a deixala ir dos seus pesadelos. Ata que a Esperanza, tornando o seu calor en frío, esvaeceuse sen que el se decatara. Cando se deu conta xa era tarde. Entón sentiu o máis profundo dos abandonos. Roto pola ira rachou con todo, ata consigo mesmo. Aqueles que se deixan enmeigar polos medos non poden máis que escoitar as súas voces. Pero daría con ela. Cazaríaa para que deixara de atormentar os seus soños. Ou aínda peor: a súa realidade.

Camiñou por desertos e mares berrando o seu nome. Por fragas e cumios escarpados suplicando por ela. Sen embargo, no fondo convencíase de que a Esperanza era un animal indefenso que non debería merecer a súa atención. Aínda que ás veces escoitaba un murmurio “sempre estou aí, ao teu carón, por que te empeñas en non verme?”. Pero el, cego de dor, respondíalle que xa estaba farto de burlas, acalando a voz por mentireira.

A Esperanza só traía pesar. El non estaba disposto a deixarse ferir de novo e non se decataba da dor dela. Agora era a súa quenda. A desesperación pode causar os peores dos sufrimentos. Nun intento de protexela, as nubes borraron os pasos da Esperanza, e o vento eliminou a súa fragrancia nunha va tentativa de diluir o seu rastro.

Pero ela, cansa da súa incomprensión, cansa de fuxir de alguén que anhelaba, decidiu esperar por el e enfrontalo. Nunca fora unha presa indefensa, só fora paciente coma un desexo que está a piques de cumprirse. Sentou nunha encrucillada. Ao leste o comezo. Ao oeste o final. E agardou.

Agardou ata que as súas miradas se atravesaron coma unha daga que quebra a alma. Un fronte ao outro. O reflexo contrario dun espello. A luz e a escuridade. Escudriñando os seus xestos nun intento de comprenderse. A calma e a tempestade. Avanzaron un cara ao outro. A noite e o día. Uns din que unha bágoa percorreu os seus rostros. Outros que un tenue sorriso rompeu a súa expresión. A Esperanza e o Medo.

Desvanecéronse xuntos. E o ceo ardeu. O que ninguén sabería dicir endexamais era quen era o animal ferido, quen o cazador. Mais dende entón a escuridade invadiu o mundo, mentres o ceo chora sen tregua intentando afogar aos que aínda camiñan por el. E así, a terra foi rachada en dous.

Os xardíns soñados

Soñou cun xardín. Sabía perfectamente de cal se trataba a pesar de que del só quedaban as brancas paredes que o pechaban. As árbores que antano suxeitaran á terra estaban caídas, cortadas, dispostas a converterse en leña. As macetas xa non estaban coma tampouco a herba que o cubría.

Agora todo era terra. Unha terra que chamou a súa atención, case coma berrando o seu nome. Húmida, profundamente arada, disposta a recibir, a soster un xardín máis forte. Viva. Aí estaba, esperando por sementes que a fixeran renacer. Quizais agardando por ela.

A funámbula da corda de lá

“Tomar e Soltar”, Silvia Alfonso, 2011

A súa mirada perdíase no horizonte. As últimas horas do día facían xogo cuns ollos que miraban lonxe dos seus pés, coma se buscasen algo que semellaba agocharse dela. Algo que ía alén dos seus pasos, unhas pegadas esvaecidas no ar, que semellaban non ter importancia.

Sen dubidar colocou o esquerdo por diante. Os seus brazos estendíanse coma ás firmes e seguras. Facía tempo que perdera a longa vara que equilibraba as súas pisadas. Incluso o paraugas que aguantara tormentas e temporais fora esquecido non lembraba onde. Xa non os precisaba.

Apenas recordaba a rede de finos fíos que estendera baixo ela. Facía milenios que comezara a crebar ata deixar de existir. Mais xa daba igual. Só contaba a altura. Dende aí enriba podería comerse ese mundo que semellaba tan pequeno, tan distante… Para ela xa non tiña sentido, aí só quedaban candeas apagadas. Agora tiña que camiñar cara a suave liña do lusco fusco. Máis alá do solpor onde unhas voces chamaban por ela.

Outro paso. Os pés debuxaron un x flotante. Colocou as mans sobre as súas cadeiras con firmeza. Cada poro da súa pel reflectía determinación. E aínda así a súa mirada engurrouse. O seu peito balanceouse ao ritmo dun suspiro,  ao compás dun ar que murmuraba máis preto das estrelas que da area, e que xogaba tanto co seu cabelo de fogo coma cos seus pensamentos.

A corda, trenzada coas las atopadas nas súas viaxes pola terra abaneouse. Unha oscilación sutil que provocou unha descarga de electricidade que percorreu todo o seu corpo. Mordeu o beizo e a súa mirada tornouse terra.

Os ollos retornaron aos seus pés. Facía tanto que non os miraba que xa esquecera que os tiña. E sen embargo sostíñana. Observounos coma se fora a primeira vez que os vía. Torrados polo sol de ducias de amenceres non semellaban cansos. Porén…

Os seus brazos caeron nun suave vaivén. Os seus dedos anhelaban soster uns soños que xa esquecera. Moveu as súas mans con nerviosismo. Un paso en falso e acabaría no baleiro. Coa axilidade dun paxaro sentou na corda. Quizais debería buscar uns novos. Despoxarse das quimeras e recordar quen era. Que acontecería se en lugar de esvarar era ela a que se tiraba?

Sorrindo, balanceouse, alto, moi alto, como se estivera nun bambán. E de súpeto volveu a ser nena. Deixou que a corda se detivera. Pararse de cando en vez a gozar do que a envolve non estaba mal. Comezou a rir. Coa lixeireza e despreocupación dun gato con nove vidas, quizais sete, subiu de novo á corda. Os pés colocáronse formando dúas liñas paralelas perfectas.

Volveu a estender os brazos e, chiscándolle un ollo ao sol cómplice, saltou. E a nada non era negra. Se non dun verde tan brillante como unha folla que se empeña en saír en marzo, iluminada polas primeiras choivas da primavera. Enguliuna case con dozura, coma a terra que, en outono, agarda ás landras. E volveu sobre si mesma, coma quen nace de novo.