Que dereito tes de xulgarme? A min, ao Tempo, que son eterno, que fun antes ca ti e serei moito despois, que estou en todas partes coma un deus omnipresente.
Por que me axuizas a min polas túas decisións ou ausencia delas? Os medos son teus e de ninguén máis. Deixa de pronunciar o meu nome en van coma unha súplica sen sentido.
Agora son teu. Antes tamén o fun. Se non soubeches apreciarme agora non te remexas inquedo nin me pidas colocar a ninguén no seu lugar. Aínda que ese ninguén sexas ti! Porque nin te molestas en gozar dos momentos que vives, que tes… Nin te preocupas por saber que ou quen es. Ni tan sequera o que desexas en realidade!
Pides, imploras a miña presencia pero desperdicias cada segundo que che dou. Para mañá, dis. Se fora noutro momento, argumentas. Non estabamos na mesma etapa, xustifícaste.
Pois basta! Basta xa. Regaleiche algo precioso: aprovéitao ou cala. Sofre en silencio ou colle os teus pés e camiña, toma as túas propias decisións e deixa os temores agochados baixo a cama. Estás aquí agora. Ti es agora. Non te atrevas a malgastarme, porque logo será tarde. E para as tardanzas non hai volta atrás.
Non repitas que non tiveches tempo, que será máis adiaste… Que non era o adecuado, porque cando o é?
A cova do lobo 