Reflexións dunha bruxa novata XI

Non me gusta a primavera. (Que si, que si, que xa o dixeches…) É igual, é algo que ten que ser salientado, destacado, subliñado! É esgotadoramente inestable: que se frío, que se calor. (Pensei que che gustaba o seu carácter bruxa contradictoria). Veña a chover, veña a asar e isto só pode desencadear cousas malas que non provoco eu! Como alerxias. Pero que se crerán esas flores botando polen a todas horas como se o mundo fora delas? E veña a estrar as cores, e con elas a xente veña a rir e a pasear… A pasear cun sorriso na cara!!!! Pero que pensan que é todo? Unha festa? (Respira querida bruxa de outono, creo que quedou claro que aborreces a primavera).

E xa me vedes a min… Camiño pola rúa arrastrando os pés rodeada de alegría… Intento espallar o pesadume… Sen moito éxito todo hai que dicilo… É humillante perder a batalla cuns xeados artesáns de ducias de sabores (recoñece que ti tamén os comes, bruxa larpeira… Pero non pasa nada, non esmorezas! Ou si, pero que o resto o faga contigo!!!)

Síntome acurralada e as bruxas non podemos ir así pola vida (non, non deberías, xa che din as arañas que tomes unha apócema vitamínica que che virá moi ben xa que non queres tomar o sol nunha terraciña, tes que gozar máis da vida pero de incógnito). Eu intento adaptarme ao medio hostil de sol e non sol, e queixarme como o resto porque non saben que poñer…

Eu opto por escoller cada mañá unha combinación de sombreiro impermeable que non deixa pasar nin auga nin raios de sol, vestido negro lixeiro de verán cuberto de capa de la gorda, botas de auga, forradas, de inverno pero sen calcetíns para que non me quezan os pés. A roupaxe perfecta para días que hai de todo: que néboa, que sol, que chuvia, que néboa… E inda así a xente mírame raro, queren tolearme… Como se fose posible… (Alá eles se cren que están en agosto, ti es unha bruxa precavida).

Teño que pórme seria ou todo se converterá nun caos de confeti. E ese caos non me convén… Ademais, alguén me pode explicar a que vén tanta felicidade? Os bechos están alterados, os paxaros insoportables. Non me deixan durmir nin uns nin outros, e preciso descansar para poder innovar nos maleficios. Intenteino todo: durmir de mañá, durmir de sesta, durmir de madrugada. Pero nada! É unha festa constante! (Á apócema vitamínica tes que sumar unhas agullas para durmir, mira que che dixen que as de calceta son demasiado grosas e non cola, tes que seguir os consellos das avoas e probar cunha roca!)

Non… Teño que calalos… Pero é que están tan alporizados que ata os gatos temen pola súa integridade e non os cazan! Que será de nós? (Bruxiña inocente, non te decatas que é cousa do merlo?) Do merlo, do merlo! Só precisaba un pouco de compaña maléfica (e gañou o teu corazón de pedra… non tes remedio).

Meu pobre paxaro solitario. Agora xa nos acostumamos un ao outro. Vén todos os días verme, aí tan escuro el. Dálle un pouco de cor ese peteiriño laranxa que ten, pero é que a perfección non existe. Cando saio á terraza, baixo ese abafante sol de primavera cansiña, a pensar cousas malvadas, el pousa as patiñas no peitoril, ao meu carón (pero marcando as distancias, non vaia ser!). Entón mirámonos, nun xesto de complicidade, e as cousas máis horripilantes veñen á miña mente (ves como é un paxaro sinistro bruxa confiada? Inda que unha nunca sabe onde estará a súa inspiración, non é bruxa maquiavélica?)

En fin… Xa me queixarei logo outro pouco. Agora toca partir ao sur, estes días polo menos teño contento ao meu paraugas vasoira que o levo a todas partes porque como nunca se sabe onde estará a seguinte treboada… (Normalmente a medio camiño entre o traballo e a estación… ou a estación e a casa). Esta tardiña tamén virá o merliño Chamizo, voulle presentar a Peter Fogg, o anduriño mascota dos meus aprendices… Non sei se levarán ben… Os dous son seres dramáticos… Menos mal que estamos en primavera, senón non sei que clase de mascota terían… Quizais estea excedéndome no meu contaxio de escuridade… (Bah! Non te preocupes, iso só pode significar que se toman en serio as cousas… )

Reflexións dunha bruxa novata X

Estes días caóticos e inestables da primavera, que é unha estación con carácter como ten que ser, malia o rechouchío alegre dos paxaros e as meixelas roibas da xente, que non entendo… (quen comprende aos demais na primavera bruxa escéptica?) comezaron a medrar as malas herbas nos testos. Este ano tardaron un pouco, a pesares dos meus experimentos botánicos (e non será por iso?)

O caso é que as miñas plantas retortas, secas, sempre a piques de morrer, danme certa tranquilidade entre tanta maldade que deambula por este castelo (estabas a facelo tan ben…) Non sei se vos falei algunha vez do lumin… tétrico fogar que habito xunto a unha cadela escura e destrutiva, un exército arácnido e algún caracol tamén. (Seguro que non dixeches ren, porque es demasiado dispersa). Ben, pois vivo nun pequeno espazo, non porque sexa máis doado de limpar, non vos creades, senón porque é máis sinxelo que pareza sucio e caótico, poeirento, cheo de arañeiras e mofo, como debe ser unha casa dunha bruxa seria á que todo o mundo teme e ninguén se atreve a visitar. (Que gracia tería ser bruxa, senón?)

Nada máis cruzar a porta que, como é ben sabido, renxe ata cando metes a chave na pechadura, un cheiro a incenso de xasmín, romeu… (quererás dicir un fedor das apócemas que cocen no caldeiro, das galletas e biscoitos queimados…) penetra no teu corpo  ata conseguir, case, que te desmaies, ou polo menos te marees. É como estar nunha nube continuamente.

Logo es recibido por un espello que mostra as cousas como son, nada de andar adulando á xente que xa está ben! Iso si, é pequeno porque inda así a súa voz aguda, sempre queixándose do duro que é o seu traballo como ser negativo e máis vivindo comigo, dá dor de cabeza (mira que che dixen mil veces que o puxeras pensando cara a parede, bruxa branda!)

Como podedes comprobar, no meu fogar hai que andar con ollo, non porque a cadela che vote unha ollada na que é imposible que se lle escape algo e xa baste para dar medo, non, senón porque nunca sabes o que atoparás. Como ser escuro ao que lle gusta estar na rúa pensando crueldades, deixo ás pequenas bruxiñas voadoras ao coidado e protección da casa. Semellan indefensas aí, coas súas medias de raias, zoando polas habitacións coma se foran avespas, tan pequenas que hai quen cre que poderían esmagalas cunha zapatilla (non deas demasiadas pistas, inda que… coitadiños os que o pensen! hihihihihihi)

Porén como vos confiedes estarán facendo algunha das súas e nin vos decataredes ata que sexa tarde… Roubaranvos calcetíns, enlearán o voso pelo, agocharán as chaquetas e nunca as recuperaredes, deixarán que o sofá vos engula como bo lambón que é animándoo a tal merenda, ou que a cadela se pegue tanto a vós que tolearedes ao non saber onde empeza unha e remata outro, cambiarán as cousas de sitio… (iso non é que che fan a ti? Ves como non sempre é o pesado de Sebastián?)

A lista é interminable, e non podo pasar o día meténdovos medo que teño que ensinarlles aos meus aprendices a pechar á xente e outros seres en calquera sitio que queiran por máis estraño que semelle, como nunha baldosa, por exemplo. Inda que como estes días están emperrados en converterme nunha bruxa cegarata non sei se encerralos a eles na funda dunhas gafas, ou nun estoxo, ou mellor, nun bolígrafo e que aprendan a escribir máis grande, que cada vez fano máis pequeno… Xa só lles queda recorrer á tinta invisible, pero iso non os axudará a que non os lea, porque non hai tinta que se escape á miña visión. (Esa é a actitude bruxa desafiante!)

Reflexión dunha bruxa novata (IX)

Xa non sei que facer con Sebastián. Apaga o meu despertador, cámbialle a hora, murmúrame ao ouvido para que non me dea erguido, nin durmido, ni nada de nada (como se che custara moito quedar na cama, bruxa durmiñona!). É un ser vingativo que non me deixa ter pesadelos, só soños de cousas boas! (que agardabas del, bruxa resentida?)

Si si, ben sei que o transformei en pantasma, e que a determinados reis (por moi pequenos que sexan non lle deas ás!) non gozan de deambular por toda a eternidade, polo menos sen un corpo material, inda que ben lle gusta posuír ata os máis estraños e insignificantes obxectos. Como se non ía cambiar de sitio os bolígrafos ou roubarme o traballo agochándoos a traizón para que non poida facer a miña labor de correctora esixente e cruel? E que non me veña coas lerias de que cos anos me convertín nun ser caótico á que só lle falta perderse a si mesma! (o certo é que non queda moito para que iso aconteza bruxa enleante…)

Pensaredes que fai todas esas cousas polo meu ben, para que descanse, tome un respiro, e todas esas cousas sobrevaloradas (como se os días puidesen alongarse, eh bruxiña ocupada?). Que non vos engane! É unha tortura para castigarme por convertelo nun ser etéreo. Haberá quen pense que para ser un espírito hai que morrer. Pois non! É unha das miñas maldades máis malas Muahahahaha (pero cóntalles, cóntalles por que está así)

Ás veces abúrrome… Canso, farto, esgótome, perdo a calma, a compostura, os papeis, a paciencia… E iso non é bo para a miña saúde (pero si para a túa imaxe querida bruxa, que ultimamente estás caendo na lado luminoso da forza e iso non axuda…). Pois cando iso sucede póñome seria, suspiro e o que pode pasar despois é todo un misterio: un sapo, unha pantasma, unha chincha… Antes de que o que teño diante se decate… xa foi! (di que si! Sen avisar!).

A historia foi sinxela, simple, demasiado habitual… Silencios, dúbidas, indecisións, dicir unha cousa, facer outra… que para este día non, mellor para este outro… que isto non é así, nin así, nin así, nin así… (non entres en bucle de desesperación que xa foi, xa pasou) sempre queixándose como se o universo tivera un complot na súa contra, como se as estrelas non tiveran cousas mellores que facer… Así que un día tomando un café ben cargado, e tras escoitar e escoitar as súas dores pensei “que calmo e maleficamente feliz sería o meu mundo se desapareceran…” E o que desapareceu foi el… caendo a cunca ao chan e poñendo todo perdido entre os anacos e a escura bebida dos demos… (non non! Non quedaramos en que non iamos contar a versión sincera dos feitos?)

Transformar a Sebastián en pantasma foi un erro. Non fondo non deixa de ser un pequeno rei incomprendido e solitario e rosmón que me fai compañía… o que na modernidade se coñece con un duro grinch da vida (xa tas a xustificalo bruxa indulxente! Ponte dura ou fará de ti calquera cousa!) Certo é! Basta de escusas, que por riba agora non me deixa en paz con iso de que pode atravesar paredes… Pero eu son máis orgullosa, cacholana e firme que el. Que non me tente que non me custa nada botarlle unha maldición. Outra!! As que sexan precisas! (di que si, así con firmeza! Logo non te deixes convencer por esas falsas bágoas de plasma!) E non, non penso erguerlle o castigo! Moito ten que cambiar para que iso aconteza…!

Teño que controlarme para non ir enfadada a clase… (Ao mellor era boa cousa un pouco de crueldade para a túa terapia…) Porque con iso de que lles deu por crear un andoriño un pouco tristeiro, non sei moi ben se para serenarme ou amolarme, ao mellor quedan sen el! (Tampouco hai que levar as cousas ao extremo…) Iso si, agardo non volver perder o tren… Seguro que é un complot do paraugas e máis Sebastián para usar a un de novo e levar comigo ao outro coa escusa de que os teño abandonados e que precisan cambiar de aires… Ou pode que só queiran amolar… Seguro que é o segundo.