Camiñante non hai camiño…

Fotografía de Xosé Bouzas

Cada paso que daba lembráballe as decisións tomadas. Cada paso dado era como un latexo que lle tradeaba as tempas. Cada paso que avanzaba era o ar contido na garganta, como esas palabras que non se atrevía a dicir por medo a quebrar un esconxuro inexistente, un maleficio que ela mesma se creara no seu maxín.

Aí estaba, medrando ante ela coma unha serpe que tece unha alfombra de agullas baixo os seus pés. Parou. Nin as sombras, nin as nubes eran quen de borrar un camiño que marcara a ferro. Quizais o debuxara con demasiada contundencia. Pode que non analizara con suficiente frialdade as opcións. E se era un erro? Se se perdía a onde volvería? A onde iría?

Era consciente de non ser a mesma había tres pasos…. Retroceder non era unha opción? Seguro que catro máis adiante tamén cambiaría demasiado de si… O pé quedou no ar, como un tatexo. Onde irán parar os pasos que só se dan na cabeza? Pousouno no asfalto.

Quen fora? Non se atrevía a mirar atrás, nin de esguello, non fóra que a realidade lle dixera unha verdade que non se atrevía a escoitar. Quen era? Perdera a súa propia sombra, a que guiaba as súas decisións coma un compás equilibrado á perfección. Quen sería o marcarían eses pasos…

Preguntouse por que tiña que ser tan testana. Sen ver mirou á esquerda. Á dereita. Non tiña escapatoria de si mesma. Equivocarse non podía ser tan malo, non? Pero xa non habería volta atrás. Por que tiña que ser tan teimuda? Cambiar de decisión tampouco era para tanto. Mais… se a nova opción retorcía aínda máis o horizonte?
Tiña medo a esquecer o pasado, a que o presente non fora máis que un erro e o futuro unha meta enredada de imposibles, unha mentira que se dixera unha e outra vez, quen sabe por que…

Si, podería berrarse a si mesma. Botarlle unha boa rifa aos seus medos tiña por norma funcionar, aínda que logo quedara exhausta tras tanta mirada de reproche, de mágoa, de condescendencia… Sempre había unha opción, a inadecuada, a inconveniente, a molesta, a que non podía ser aínda que quixera, a irracional, a perigosa, que sempre bisbaba baixiño, porén resoaba como o máis poderoso eco.

Tentou manter a calma. Se non recuperaba o control do seu corpo a única opción sería permanecer nese espazo diminuto, asfixiante malia estar no exterior. Que pensarían as árbores dela? Aí estaban, ancoradas ás beiras. Era certo que lle facían cóxegas ao ceo e a terra. Mais sempre á mesma terra e ao mesmo ceo. Ela tiña a liberdade de avanzar, de deterse, de escoller aínda que durante moito traxecto todo semellase ir nunha única dirección.

Máis cedo que tarde habería un cruce de camiños. Novas decisións. Viraxes que lle farían ver o seu mundo, sentilo, vivilo de mil formas distintas. Días de choiva, días de sol. Neves e néboas. Camiños de asfalto, de lama. Borrados polas silvas. Empinados, incluso verticais. Mais todos conformando o labirinto da súa existencia. Deixaría que o camiño a vencese?

Alí, no piñeiral, os xílgaros asubiaban ceibes melodías de cores. Como os paporrubios, que sempre coñecen o camiño de volta, saben que poden regresar, quedar ou marchar, e aínda así, sen medo, van e veñen. Como as nubes que anuncian tormentas. Porque como dixo Machado: “…fai camiño ao andar”, e ante ela albiscábase un cruce. Un pé seguiu ao outro.

Todas as caras dunha pinga

Miles de pingas repenican na fiestra. E tras cada unha delas un reflexo. Soños, medos. Certezas, dúbidas. Emocións que percorren o cristal como bágoas que buscan o seu camiño.

Un suspiro abafou o vidro. Case teño ganas de deixar nel unha mensaxe, mais, por unha vez non teño palabras que expresen como me sinto. Será porque non o teño moi claro nin eu. Atoparán as pingas o seu lugar? Semellan pezas do quebracabezas no que me transformei.

Sinto como me miran. Distorsionada, coma se non fose eu. Ou pode que alguna delas sexa a imaxe máis real de min mesma. Mais, cal…? Os meus ollos percorren cada unha, mergullándome en imaxes que non comprendo mentres o tempo ri baixiño.

Algunhas desfanse antes de que chegue a elas. Cantas veces terei rachado antes de que alguén se achegase a min? Desespéranme, danme ganas de agarrar un pano e transformalas en estelas imposibles de seguir. Camiños feitos de eus diminutas. Entón tería que escoller… Elixir outra vez…

Supoño que borrarse non é tan doado. Ademais, se as observo con coidado case as podo sentir vibrar, bailar… coma se cada unha delas puidera latexar. Entón cantos corazóns se supón que teño? Convertelos a todos en xeo non será doado… Non hai opción, un a un, como quen cose unha pel ferida, terei…

Por que non podo? Por que non me deixan chorar con elas? Nin rir? Por que teñen que ser coma océanos pechados nun acuario? Ás veces a decisión correcta é a que cremos que máis doe. Non é doado transformarse. Pregúntome se esas pingas terán tamén medo a converterse en río e logo en mar.

Día de Reises

Aínda me lembro do día que os meus pais me dixeron que as súas Maxestades, os Reises Magos de Oriente, non existían, que eran eles. Non puiden evitar miralos con escepticismo. Eles? Por todos os Deuses, nin gracia me fixeron as súas verbas! Si que é certo que os pais fan cousas prodixiosas mais… Eu, aos meus 9 anos de idade, dinlles a razón como aos tolos.

Cando viron a miña cara, non me creron. Ser desconfiada deber ser algo de familia, polo que puxeron todo o seu empeño en demostrarme que estaba equivocada. Eu, como se as explicacións non foran comigo, deixeilles aos camelos tres caldeiros de distintas cores cheos de auga e unha bandexa de doces colocados en perfectas circunferencias concéntricas.

Tales eran as súas ansias por que aceptara a realidade que esa noite decidiron que as súas Maxestades serían especialmente escandalosas. Tropezaron con todas as esquinas, tiraron a auga, e non me deixaron durmir ata que me plantei xunto a árbore e os vin. Que clase de proba era esa? Cun murmurio, medio aburrido e condescendente, dinlles as boas noites, outra vez, e metinme na cama.

Non entendían nada. Como ían ser eles os Reises Magos se nunca leran a miña carta e porén sempre me agasallaban co que máis anhelaba? O seu teatro non fixera máis que darme a razón. Cun sorriso quedei durmida, e cun sorriso madruguei o 6. Coma se nada da noite anterior acontecese, saltei na cama de meus pais cos regalos. Non dixeron nada, imaxino que pensaron que simplemente non quería perder esa ilusión de encher o seu cuarto de papeis de centos de cores.

Alí, entre as caixas estaban os patíns de perfecta liña. Sei que o meu sorriso se acrecentou porque foi contaxioso. Pobres, non se decataban de que as rodas eran a escusa perfecta para o regalo perfecto. Correndo vestín e puxen a miña mellor bufanda. A súa preferida. A miña nai caloume o gorro ata o fondo das orellas e coa promesa gran promesa solemne de que seríaboaandaríaconcoidadomiraríaparacruzar deixoume ir á rúa a estrear o veloz calzado.

Non tardei en chegar ao cemiterio. Pensaba que os petos cargados de lambetadas farían máis lento o meu paso, mais non foi así. Supoño que as ganas por velo de novo me empurraban e dábanlle ás aos patíns. Ademais para un día que nos viamos… si que falabamos a diario mais non era o mesmo que vérmonos as caras.

Ás 10 da mañá non había nin un ánima no camposanto. Bon, minto (e mentir é malo que logo os Reis todo o saben). Martiño xa estaba aí, tan pálido e translúcido coma sempre. Dende que, hai dous anos, o meu irmán decidira ir vivir ao panteón familiar o tempo non pasaba por el malia ser máis vello ca min. Cun chegas tarde (sempre foi un pouco rosmón) agardaba por min sentado sobre a lápida de non sei que heroes esquecidos pola historia.

Saquei as lambetadas e púxenas sobre o nicho. Martiño sorriu tanto que case podíanselle ver as meixelas roibas. Quitei o envoltorio con parsimonia, de cando en vez gústame facerme a interesante, e cando liberei ao polvorón do seu envoltorio púxenllo na súa eternamente fría man. Polvorón de chocolate. O seu favorito. Agochábaos baixo a cama para levarllos o día de Reises. Cada un pide o que pide, e Martiño sempre foi un lambón. E coa boca chea dicíamos palabras complicadísimas, a ver quen as pronunciaba mellor. Sempre lle deixei gañar…

Despois de xogar conteille todas as novas de papá e mamá, dos avós, dos curmáns, amigos… Buf… Canta xente coñecía unha xa con nove anos! E logo el faloume de todo o que acontecera no cemiterio. A chea de cousas que fan as pantasmas! Ás veces pregúntome se Martiño me soltará algunha trola, sempre foi un pouco cuentista! Pero nunca me importou. Que sería de min sen as súas historias para poder durmir? Ou non durmir…

Foi unha mañá perfecta. Como a de todos os anos seguintes… O día máis máxico do ano! Aos meus 85 xa podo dicir que nin defuntos nin lerias! O día de Reises, que nos agasallan cun gran almorzo cada día seis. Ata exactamente as doce da mañá, que logo toca volver cada un a súa realidade. Sei que máis pronto que tarde será a mesma, porén, namentres, gozamos das nosas lambetadas. E din que non existen as súas Maxestades de Oriente… Inocentes…