A máis longa das noites

Ilustración hecha por Lydia Mba

É curioso. Nunca crin que sería quen de ver cos ollos pechados. Mais mentres durmo, os meus sentidos semellan máis vivos que nunca. Ao outro lado, escoito os seus pasos vacilantes e os seus saloucos entrecortados. Respiracións axitadas. Contidas. E un bule bule de panos de papel.

Sinto o recendo das flores, da herba. Esas que olen a mel e a primavera e que me levan, sen eu pedilo, de novo á miña infancia. Recordo terme perdido en soidade tardes e tardes a tirarme entre os seus verdes brazos. Cantos san xoanes arrincaría para facelos estoupar entre os meus dedos? Con cantas margaridas faría coroas? Cantos pétalos voarían en busca de amores imposibles? Nunca me parei a contalos. Din que o mundo está feito de números, mais eu sempre crin que está construído por palabras. Mais agora tanto ten…

Si. Hai soidades que se gozan máis ca ningunha. Perdinme en moitos cadros en busca de aventuras, de emocións, quebracabezas… Pezas que unir con máis ou menos éxito. Horas e horas ante unhas acuarelas. Cheguei a ser a auga que se desliza convertida en cor. En maxia.

E agora son eles os que me miran. Sinto as súas miradas perdidas e neboentas en min. Aínda que sei que non me poden ver, os seus ollos percorren o meu corpo rescatado nunha foto. Crávanse nel, en cada ángulo da miña face. Seguro que é unha imaxe leda, doutros tempos quizais máis doados. Non, non o creo. Aprendín a convivir man a man coa dor. Porque non hai felicidade sen bágoas.

Non sei canto tempo levo deitada… Debín cronometralo coa medida dos e se… Das confesións… Tempo perdido. E xa non volverá, polo que agora non hai pesar que valga. Mais escoiteinos. Un a un. Verba a verba con toda a miña atención, con toda a miña alma. Houbo voces que nunca crin que volvería a escoitar. Gustoume telas de novo comigo despois de tanto tempo. Poderase roubar parte dunha persoa pola súa fala?

Falan comigo como eu ou facía co vento neses longos solpores xunto ao mar. Está soa dirían moitos, pero en realidade conversaba con esas augas sempre salvaxes. Os ondas levaron consigo tantos suspiros… Chegarían ao seu destino? Nunca o saberei. Agora xa non importa.

Veña, non rías. É un momento serio, solemne. Aínda que seguro que ao outro lado do cristal non me escoitarían. Non o podo evitar. Entre o sorber dos mocos escápanselles risas nerviosas, contaxiosas. Que poder teñen as lembranzas… Seguro que hai poucas cousas con ese don de mesturar o doce e o salgado. O café, o amor… Que andarán a tramar? Sinto o renxer de papeis nas súas mans suorentas.

Seguro que me han dedicar unhas fermosas palabras. Coma esas que atopaba, furtiva, cando paseaba entre os estantes da librería. Xa teño ganas de escoitalos. Sempre me gustou que me leran. É un acto cómplice, porque só quen te coñece moi ben acerta cos parágrafos que chegarán ao máis profundo do teu ser. Si, contarán grandes anécdotas. Da escola, da adolescencia, dos anos tolos, dos anos calmos… Coma se non os coñecese ben… Unha vida plena, seica se di.

Canto tempo levarei así? Creo que o reloxo esgotou a pila pois xa non sinto ese tictac seu que tanto molestaba aos demais. Supoño que era porque se presentaba como o paso implacable do tempo. Agora que o penso, a min sempre me deu igual. Agora máis que nunca. Sinto que me fundín con el nun acto de amor eterno, imposto, inevitable. Lévanme no colo unha vez máis, a última…

Xa só queda a máis profunda das escuridades. O mundo péchase tras unha parede de ladrillos colocados con pouco coidado un sobre o outro. Que máis dará, non irei a ningures. E tras el unha lápida que marque o meu tempo no tempo. Quedarei soa mentres o mundo xira e xira sen min. E tras ela… Cantas veces repetirán o meu nome? Quedará gravado na súa mente ou perderase no esquecemento? E eu con el… Gocei da soidade, e malia todo estrañareinos tanto… A vida sigue e a morte tamén. Dúas amantes que non se deteñen por ninguén. E tras elas, a soidade.

O corazón dunha estatua

“A Peregrina”, escultura de Miguel Couto.

Ninguén lembraba nin os días nin as noites que a viran agardando. Ata ela esquecera en que momento decidira sentar e albiscar o horizonte. Atreveríame a dicir que non recordaba nin por que esperaba.

Porén ao caer nos seus ollos de metal, a súa mirada fría e decidida levoume a contraria: non sería quen de esquecer iso. O tempo convertéraa en estatua de pedra e metal para que non perdera a firmeza da súa determinación. Semellaba que nin medos nin dúbidas poderían coarse no seu seno, pero quen sabe o que senten as estatuas?

Quen se atrevería a dicir que non tiña emocións? Eu, desde logo, non. Cada día o vento levaba lonxe, moi lonxe, os seus pensamentos; e cada noite a choiva esvaraba polo seu corpo coma as bágoas que xa nin era capaz de permitirse botar. Ao sentar ao seu carón, sempre a mesma sensación de ansiedade envolvía á miña persoa, e as ganas de berrarlle ao solpor atoábanse na miña gorxa: Queres chegar dunha vez? E a estatua miraba para min cun interrogante: “Que chegue que? Que chegue quen? A espera precisa dunhas veas de ferro. A espera require ter claro o que se quere… E o seu custo…”

Baixo os seus pés colgantes só o abismo. Podería caer, mais semellaba non ter medo. Ás veces, observándoa mentres remexía automaticamente o café, preguntábame por que escollería un lugar tan fráxil para deterse. Alí nada a protexía. Cando esa preocupación ateigaba cada recuncho do meu ser mirábame de esguello con certa burla. Non precisaba que a coidaran. “Acaso non es quen de ver a miña coiraza?” Dicíanme os seus ollos baleiros.

O certo era que a pesares da súa dureza semellaba en paz. Unha paz que eu era incapaz de lograr. Quizais estaría ben ser a figura paciente que se deixa acariñar polos elementos… E neses pensamentos vagaba cando, por primeira vez, vin un sorriso bosquexado na súa face inmutable. “Non é doado ser unha estatua nin cargar co peso do tempo, da espera. Non é doada a soidade dunha estatua.”

Quizais a súa paz estaba chea de treboadas que non deixaba que saísen ao exterior. Pero quen sabe o que senten as estatuas…

De sangue marrón

Mordeu o bombón. Os seus dentes atravesaron a codia de chocolate con leite. Deixou que o caramelo do seu interior se fundise dende os seus beizos ao ceo da boca. Os seus ollos detivéronse nesa cor marrón, como a terra, como o seu sangue.

Cando se decatara de que non era azul o líquido que corría polas súas venas? En que momento o medo substituíra á dor e ao goce? Polo menos o seu sangue era como o das bolboretas: marrón. Era consciente de que a meirande parte dos bichos teñen o sangue desa cor, pero a ela gustábanlle as papoias.

Os seus pensamentos golpeábanse na súa cabeza namentres os demos medraban implacables no seu estómago. Subían polo esófago ata quedaren atrapados na boca… Todo o peso da soidade no interior dunha persoa… Tiña ganas de vomitar. Mais deulle outro bocado ao chocolate.

Se só puidera mandar á cabeza, por un lado, e ao corazón, polo outro, de vacacións… Ben afastado un órgano do outro, ata que se calmaran e puidera volver a xuntalos. Quizais así podería descansar. Uns meses. Uns días. Un par de horiñas. Un minuto de paz por todos os deuses! Era tanto pedir?

Suspirou molesta mentres a necesidade de botalo todo fóra medraba con ansiedade. Un nerviosismo que facía que todo o seu mundo xirase e xirase sen ton nin son coma esas relativamente minúsculas galaxias de recente descubrimento. Ao mellor era coma elas. Quizais nunca viviu nun universo ordenado. Pode que sempre fora caótica e chegara o momento de asumilo.

Xa non lle quedaba nada ao que aferrarse… Todo era complexo e esgotador. Todo escapaba ao seu control. Peza a peza a súa realidade caía coma unha chuvieira de verán: colléndoa desprevenida. Deixou que a realidade a mergullase ata as profundidades dos buratos negros. E incluso aí, no abismo, os insectos seguían dando voltas no seu ventre.

Podería berrar. Mágoa que nunca fose quen de facelo. Seguro que era unha experiencia liberadora. Pero os sons estaban tan engaiolados como as bágoas. Maldíxose a si mesma. Unha vez e outra. Tiña que recuperar o dominio dela ou simplemente deixarse ir. Coma se calquera das dúas cousas fose doado…

Cansada, demasiado cansa para pensar ou sentir. Ser ou estar. Non lle quedaba máis opción… Meteu na boca o último pedazo do bombón.

O marabilloso mundo de Ilusionaria (II)

Saleta foi a primeira en atravesar o portal. Ao outro lado non había baldosas amarelas que seguir, nin miguiñas de pan. Non había nin as máis rudimentarias frechas que lle indicaran o mellor camiño. Porén algo lle dicía que estaba na dirección correcta nese mundo que, a simple vista, semellaba tan caótico.

Ao seu redor comezou a ouvir cascabeis, coma se ducias de gatos presos do seu son a vixiaran. Concentrouse en axustar a súa chaqueta de la e decatouse de que en realidade eran sorrisos. Risos dunha infancia que semellaba moi distante pero que seguía aí. Gargalladas que se acentuaron cando deu o primeiro paso. Si, aí estaba…

– Que buscas? – Preguntou unha voz que fixo calar a todo o que había derredor. Saleta ergueu a cabeza alarmada pensando que se atoparía ao mesmo gato de Cheshire, felino señor de todos os demais micos. Non podía estar máis equivocada. Sobre un enorme cartel en branco, que non sabía como puidera pasárselle por alto, unha rapaza observábaa con intensidade. – Carolina, Carolina Bensler ao teu servizo.

– Como…? Eu… – Saleta non sabía se abrir ou pechar a boca, só apertou con forza a súa man.

– Saberás polo menos onde estás…

O silencio comezaba a ser cada vez máis asfixiante. Carolina ergueuse sobre a punta dos seus pés, e cun xesto amplo dos seus brazos sinalou a tea na que, paseniño, apareceron unhas enormes letras:

Uns risos comezaron a escaparse entre o arboredo. Bensler suspirou mentres axustaba as gafas no seu nariz e mirou a Saleta con curiosidade.

– Sabes… Creo que precisas a un novo Home de Lata. Un robot que te axude a ver alén e atopar ese sorriso teu que cres ter perdido. Si… Un robot que che abra máis e máis portas… Que te leve a través dos soños, da imaxinación, da ilusión… Portas que poidas escoller e ás que poidas volver cando o desexes… Si…

Bosquexo, creado por Carolina Bensler, para a portada do cuarto volume de Ilusionaria.

E Carolina semellou esquecerse de Saleta e púxose a bosquexar liñas e liñas que se escapaban do seu caderno. A muller, resignada, ía poñerse a camiñar cara ningures.

– A onde vas? – Bensler estaba alporizada. – Sen isto non poderás chegar.

Saleta mollou os beizos nerviosa. Que sabería ela a onde quería ir e que buscaba? Mais a ilustradora, como se o xesto non fose con ela, deixou escapar das súas mans unha folla que, coma un mapa do tesouro, caeu aos seus pés. Era a portada dun libro, a chave de Ilusionaria, do seu cuarto mundo. Axeonllouse, observouno con detalle, e xusto cando se sentiu como o neno que mira a través dos anteollos buscando outros planetas, unha corredoira abriuse ante ela…

– Non esquezas que todo ten un prezo… – Carolina chiscoulle un ollo mentres se diluía no ar envolta en risas infantís.

Bosquexo, realizado por Carolina Bensler, para a portada do libro “Ilusionaria IV“,

A rebelión de tempo

Que dereito tes de xulgarme? A min, ao Tempo, que son eterno, que fun antes ca ti e serei moito despois, que estou en todas partes coma un deus omnipresente.

Por que me axuizas a min polas túas decisións ou ausencia delas? Os medos son teus e de ninguén máis. Deixa de pronunciar o meu nome en van coma unha súplica sen sentido.

Agora son teu. Antes tamén o fun. Se non soubeches apreciarme agora non te remexas inquedo nin me pidas colocar a ninguén no seu lugar. Aínda que ese ninguén sexas ti! Porque nin te molestas en gozar dos momentos que vives, que tes… Nin te preocupas por saber que ou quen es. Ni tan sequera o que desexas en realidade!

Pides, imploras a miña presencia pero desperdicias cada segundo que che dou. Para mañá, dis. Se fora noutro momento, argumentas. Non estabamos na mesma etapa, xustifícaste.

Pois basta! Basta xa. Regaleiche algo precioso: aprovéitao ou cala. Sofre en silencio ou colle os teus pés e camiña, toma as túas propias decisións e deixa os temores agochados baixo a cama. Estás aquí agora. Ti es agora. Non te atrevas a malgastarme, porque logo será tarde. E para as tardanzas non hai volta atrás.

Non repitas que non tiveches tempo, que será máis adiaste… Que non era o adecuado, porque cando o é?