A última esperanza

Fotografía de Xoan Escudero

Aquí descansan as ánimas daqueles que nunca creron. Os espíritos que renegaron das ilusións por seren seres afastados da realidade que tanto adoraban. Aquí xace o insensato que se atreveu a cazar á última das esperanzas…

Contan que a última das Esperanzas tiña os cabelos do solpor e a mirada do luar. Pálida néboa do amencer, vagaba polo mundo cun sorriso que só podían ver os que crían nela. Ser tristeiro de fortuna. Tan perdida coma aqueles que buscaban o consolo nos seus abrazos.

Nun ocaso de lume cravou os ollos en quen non debía. Non se pode salvar aos que finxen querer ser salvados. Tarde comprendeu a Esperanza que por moito que o intentara a ilusión no seu corazón había tempo que se apagara. Cun sorriso e cunha caricia na fazula, nun último intento por facerlle espertar, despediuse del. “Atoparasme cando te encontres a ti mesmo”.

Pero el negábase a deixala ir dos seus pesadelos. Ata que a Esperanza, tornando o seu calor en frío, esvaeceuse sen que el se decatara. Cando se deu conta xa era tarde. Entón sentiu o máis profundo dos abandonos. Roto pola ira rachou con todo, ata consigo mesmo. Aqueles que se deixan enmeigar polos medos non poden máis que escoitar as súas voces. Pero daría con ela. Cazaríaa para que deixara de atormentar os seus soños. Ou aínda peor: a súa realidade.

Camiñou por desertos e mares berrando o seu nome. Por fragas e cumios escarpados suplicando por ela. Sen embargo, no fondo convencíase de que a Esperanza era un animal indefenso que non debería merecer a súa atención. Aínda que ás veces escoitaba un murmurio “sempre estou aí, ao teu carón, por que te empeñas en non verme?”. Pero el, cego de dor, respondíalle que xa estaba farto de burlas, acalando a voz por mentireira.

A Esperanza só traía pesar. El non estaba disposto a deixarse ferir de novo e non se decataba da dor dela. Agora era a súa quenda. A desesperación pode causar os peores dos sufrimentos. Nun intento de protexela, as nubes borraron os pasos da Esperanza, e o vento eliminou a súa fragrancia nunha va tentativa de diluir o seu rastro.

Pero ela, cansa da súa incomprensión, cansa de fuxir de alguén que anhelaba, decidiu esperar por el e enfrontalo. Nunca fora unha presa indefensa, só fora paciente coma un desexo que está a piques de cumprirse. Sentou nunha encrucillada. Ao leste o comezo. Ao oeste o final. E agardou.

Agardou ata que as súas miradas se atravesaron coma unha daga que quebra a alma. Un fronte ao outro. O reflexo contrario dun espello. A luz e a escuridade. Escudriñando os seus xestos nun intento de comprenderse. A calma e a tempestade. Avanzaron un cara ao outro. A noite e o día. Uns din que unha bágoa percorreu os seus rostros. Outros que un tenue sorriso rompeu a súa expresión. A Esperanza e o Medo.

Desvanecéronse xuntos. E o ceo ardeu. O que ninguén sabería dicir endexamais era quen era o animal ferido, quen o cazador. Mais dende entón a escuridade invadiu o mundo, mentres o ceo chora sen tregua intentando afogar aos que aínda camiñan por el. E así, a terra foi rachada en dous.

Pecha os ollos

Quizais se pecho os ollos todo deixe de ser. Pode que se os aperto ben forte o negro comerao todo de xeito que nada acontece. Aconteceu. Acontecerá. Deterase o tempo. Nin sentirei, nin pensarei. Si, vounos pechar.

Aínda podo ver as suaves liñas que debuxan as pálpebras. Son coma camiños nos que me perdo. Enrédanse. Afóganme. Desaparecen. Confúndenme. Demasiados labirintos e encrucilladas. Quizais sexa porque non os pechei con suficiente forza.

A realidade, esgotadora, empéñase, testana, en coarse por outras canles. Din que se non ves non acontece. Pero é mentira. Aínda podes escoitar os saloucos, os suspiros e, como non teñas coidado, incluso como rulan as rodas que moven os pensamentos e as emocións.

Terei que tapar tamén os oídos. Xa é tarde. As verbas coáronse no máis profundo do meu ser. Supoñíase que se todo era escuridade xa non sería, pero todo é máis real cos ollos pechados. Noto como a pel se me encrespa temerosa dos presaxios que a cobren. Ata o mundo perdeu o recendo a primavera e polo meu nariz só penetra o fume asfixiante dunha vida queimada.

Cada unha das miñas células converteuse en recepción e intensificación de todo o que me envolve. Non sei como fuxir. Quizais é un engano máis e non poderei escapar. Hai sombras que sempre están aí, escoltando cada recordo e cada esquecemento. E cada soidade. E cada baleiro.

Só dez chanzos…

Tiña prohibido subir esas escaleiras. Non tiña moi claro por que, tampouco lembraba quen llo prohibira, mais esa escaleira só atraía miradas de desaprobación, medo e, si, curiosidade tamén. Coma todo o que non se pode facer.

E coma todo o que non se pode (ou debe) facer, producíalle certo desacougo, quizais polo feito de ter tomada a decisión, de forma máis ou menos consciente, de subir. Primeiro pasou os días mirando de esguello os chanzos, e segundo notaba axitarse o seu corazón, viuse contando cantos banzos levaban ao descoñecido. Dez. Só dez chanzos.

Ata que, unha estrelada noite de maio, contendo o alento, puxo o pé dereito no primeiro, aínda que o seu corpo seguía apoiado no esquerdo, non fora ser que algo horrible acontecera e non puidera fuxir. Mais nada pasou e puido pousar ambos pés no chanzo.

Mirou ao seu redor por se alguén observaba os seus estraños movementos, e cando se decatou de que estaba soa diante do perigo, contendo o ar saltou ao segundo. Non se permitiu expirar ata que se sentiu a salvo. Escapóuselle un sorriso que mesturaba travesura e pracer e, mirando de esguello aos lados continuou a escalada.

Aínda que subiu ao terceiro con forza e decisión, unha vez nel non puido evitar considerar se seguir adiante. Aínda estaba a tempo de recuar. Alguén advertíralle que subir esas escaleiras só traería dor. Pero algo empurrábaa, alén da súa consciencia, ou inconsciencia, a seguir.

Porque, e se non era así? E se no alto estaban parte dos seus soños? E se ao chegar conseguía liberar esa parte dela que sempre tiña calada? E se no alto non había outra cousa máis que felicidade? Si, seguro que habería pesar, mais… Arrastrando os pés subiu ao cuarto chanzo.

Cando sen pensalo demasiado acadou o quinto, comezou a sentir que esa escaleira non era para tanto. Subira a metade e seguía enteira. Ben de ánimo. Ben de folgos. Ben de enerxía. Incluso unhas cóxegas atrevíanse a voar no seu estómago ante a perspectiva de acadar a meta. Que non sabía cal era, pero que a agardaba no cumio. Seguro que sería algo sorprendente.

Tal era a súa resolución e nerviosismo por estar tan preto que cando puxo o pé no sexto chanzo esvarou. A duras penas conseguiu manter o equilibrio e quedar nel. Unha nunca se podía confiar. Nunca se sabe cando os pasos cara adiante se poden volver para en retrocesos.

Pero non había tempo para pensar en pasos cara atrás. No sétimo decidiu repousar. Mirou cara abaixo e un riso escapou da súa boca… Tanto percorrido… Sentíase feliz. Conseguiríao. Estaba convencida. Segura de si mesma. Dos seus pés. Do seu corpo. A súa alma flotaba entre pensamentos optimistas.

E así chegou ao oitavo. Aínda non se acomodara nel cando unha néboa comezou a formarse. Non sabía se estaba fóra ou dentro dela, pero producíalle frío, vertixe e impedíalle ver con claridade a meta. Tampouco lle deixaba distinguir o corredor do que partira. Cando a brétema se fixo máis densa non lle quedou outra que apalpar os contornos da dura pedra para poder continuar.

E así, medio axeonllada acadou o noveno chanzo. Estando tan próxima á súa meta comezou a ter dúbidas. Queimábanlle as entrañas. E se non había o que agardaba? Ao mellor non había máis que pesadelos. Ademais, que era o que esperaba atopar? E se non era capaz de estar a altura do seu achado? Ou se era a propia meta a que a decepcionaba?

Basta! Fixera un longo camiño. Decidira arriscarse e deixar atrás os medos que lle impedían poñer un pé nesa escaleira. Por unha vez na vida deixárase guiar por un estraño instinto ao que nunca escoitaba. Ademais, canto tempo podería aguantar nese paso?

Tragou saliva. Respirou profundamente o pouco ar que o seu corpo deixaba entrar. Mirou con firmeza o último banzo. E cunha resolución impropia dela subiu.

E alí, no cumio da escaleira decatouse de que, canda chanzo, cada paso, pagara a pena.

Vendo o tempo pasar…

Poema nas rúas de Santiago de Compostela, pegado durante a celebración do Día das Letras Galegas.

… Sabes que é veleno. Mais veleno tan doce… deses que quedan pegados nos beizos e que, con coidado, saboreando, gozando, apartas sen disimulo coa punta da lingua.

Mentres, os demais pasan diante túa, coma se eles foran as pantasmas que deambulan polas rúas brillantes dos días soleados. Brillos que se tornan branco e negro ao contacto coa túa pel.

Aí, pousada no arame, agardas transformarte en carrete. En instante. En ollada. Preguntácheste tantas veces como sería a mirada que te observa que esqueciches a túa. Ou quizais quedou presa, coma un anaco de alma, na foto na que te convertiches sen decatarte.

Pero lembra que as imaxes só poden ver pasar a vida durante toda a eternidade, a non ser que o tempo, celoso, as leve con el roubándolles as cores ata deixalas baleiras. Non poden participar no día a día.

Zarandéaste inqueda na corda empurrada por un vento de cambio que non cesa. Volverse de novo un negativo podería non ser mala opción, pero retroceder non implica ser quen de mudar o acontecido, nin sequera ter un maior control da situación.

Quizais deberías deixar de ser un alma conxelada e, envelenada coa esencia da transformación, tomar presenza do teu ser. Do teu estar. Do teu sentir…

E o tempo buliu…

E hoxe fixo un ano… Hai 365 días que toleei, rachei con todo, coa vella Migomesma. Tras esnaquizala en centos de cristais cortantes volvín baixar á Cova do Lobo. Malia todo, a pesares dos medos e das sombras, agardara por min. Por nós, por esa manada de lobas que axexan na luz e na escuridade.

Hai 12 meses descendín ás profundidades. Era, é o meu labirinto. Quen entre nel pode que se atope. Ou que se perda. Pero agardo que polo menos non lle sexa, lle fora, indiferente. Eu aí sigo, vagando polos seus corredores, escudriñando cada recuncho ata que non exista ningún acocho para min. Nin para ti.

Hai un ano reteite a descubrir os tesouros que a caverna agocha. Pedinche que miraras aos ollos dos cánidos que os gardan. A miña intención era que o fixeras sen medo, pero co paso do tempo decateime de que ata eu lles temo ás miñas Cérberas. Aínda que son máis dóciles do que semellan, só precisan ser comprendidas e aceptadas.

Por iso, a ti, que te mergullaches na miña cova, pídoche que non me deixes. Non nos deixes. E que polo menos poidas achar tesouros un ano máis… Grazas por vir. Por ser. Por estar. Por comprender…

Silencios da pel

Morro, pero non como o resto dos mortais coma min cren que unha deba morrer. Si, tal e como contan as lendas, o frío cóase no meu corpo a través das miñas mans que, cada día que pasa, adquiren un ton máis lánguido. Un violeta que se estende con parsimonia pola miña pel.

Lembro o momento no que me decatei que morría. O corazón andaba acelerado, cando normalmente está máis que tranquilo. Apagado diría eu. E o tempo semellaba bulir coas mesmas présas, aínda que todo ao meu redor parecía indiferente a este acontecemento.

Era un día de primavera, deses que semellan verán, pero aínda que o sol o intentaba con insistencia, os seus aloumiños non era capaces de ir máis aló dunha intuición. Sentei nunha terraza coa fervente intención de conseguir que os raios lograsen tocar a miña pel. Van intento.

O sol xa non me vía, como tampouco o facía ninguén ao meu redor. Pequena, insignificante. Invisible. Carente de importancia. A miña voz, convencida de que non sería escoitada, negábase a saír da miña gorxa.

Agora a néboa apoderouse do tictac dos últimos segundos da miña vida. Quen sabe cantos serán… Mentres, vago entre as pingas ata que a miña mirada cae nos charcos nos que o meu reflexo esvaece. Obsérvome con pesar. Entón non podo evitar preguntarme se cando me vaia alguén se lembrará de min. Se alguén me estrañará. Mais cando a miña imaxe se dilúe definitivamente na auga desboto tal pensamento. Total, que máis ten! Hai cousas que é mellor non preguntarse.