Mirarse ao espello

Saleta escondía no máis profundo de seu ser unha luz. Nacía das súas entrañas, pero non era capaz de sacala ao exterior. Fluía polo seu corpo, pero a pel semellaba ser unha coiraza que non permitía que ningunha emoción saíse dela.

Resplandecer non era unha tarefa sinxela, necesitaba gañar confianza en si mesma e avanzar, con moita suavidade, con dozura. Sen présa, mais sempre cara diante. Era consciente de que durante o camiño habería quen permanecería, tan firmemente que a súa unión non se quebraría a pesar do tempo e da distancia. Mais era consciente de que moita xente non a comprendería, pero iso non a podía debilitar, se non facela más forte. A vida estaba chea de obstáculos que tiña que superar: experimentando, aceptando e incluso caendo na tentación de cando en vez. ¿De que serven os medos cando se enmascaran de protección?

Mirouse ao espello.  O seu reflexo devolveulle unha mirada dura, ao mesto tempo que forte. Chiscoulle un ollo. Sempre a empurraba: firme, esixente, mais sempre apoiándoa. Sorríronse cómplices. E decatouse de que a quen máis temía era a ela mesma. Pero deixouse levar polo seu lado escuro e consolidouse como muller, e deuse permiso e liberdade para crer en si mesma.

A violinista de Ópera

A xente envolvíaa. Uns sentados, outros de pé, mais todos tiñan postos a súa mirada nas mans que voaban sobre as cordas, no sorriso inocente que acompañaba a cada son, no brillo dos seus ollos cada vez que resgaba o violín. Engaiolados pola melodía, balanceábanse ao seu compás. Hipnotizados. Docemente, coma a suave brisa de xuño que remexía os seus cabelos.

Mais todo era un engano. Con cada nota que se escapaba do instrumento roubaba un sorriso, un soño, unha pluma das súas ás. Para moitos podería semellar algo insignificante, total só era un. Porén con eles construía a súa armadura, a súa máscara de ledicia.

Había tempo que deixara de tocar cancións tristes, escuras e frías como unha noite de inverno. Xa non se apoderaba de medos e pesadelos. Agora escollía as ilusións porque descubrira que as súas vidas estaban feitas delas. Mirábaos aos ollos cunha expresión aparentemente infantil. Era parte do seu feitizo. Seguiríana ata o fin do mundo con tal de que tocara unha canción máis. E non era capaz de entender por que. Non se decataba de que ao ritmo que ela lles roubaba parte de alma, entregáballes un anaco do seu corazón.

Esperanza

Dona Esperanza sentábase xunto a xanela. A súa face, que sempre se atopaba rindo, semellaba a cara da lúa chea. Os seus cabelos brancos falaban de anos de choiva e as súas engurras dun amor xa ido e dunha familia ás súas costas.

Tiña unha única e importante misión na vida: facer sorrir á xente. O traballo comezaba no barrio e íase estendendo a paso firme rúa abaixo, ata o parque e, incluso ao mercado. Combinaba esta tarefa coa de celestina, dando, entre acenos, consellos claros e concisos sobre como achegarse á persoa pola que un suspira. E se non había ningunha ela encargábase de buscala entre os veciños.

Saíra o sol ou a choiva sempre paseaba con andar seguro. Apoiada no paraugas ou na vasoira sempre tiña palabras doces.

E así, entre pinga e pinga, e varrido e varrido, dicía:

– Hai que rir!

Viaxe de ida e volta

Subiuse ao tren. Collérao tantas veces que xa esquecera o seu número. Apoiou a cabeza no asento e, de esguello, observou o seu reflexo na ventá. Devolveulle unha mirada marcada polas olleiras. Pechounos e respirou lentamente, deixando que cada partícula de aire lle percorrese todo o corpo.

Pola súa mente paseaban os rostros de aqueles que deixaba atrás unha e outra vez. Sentía que estaba atrapada nun bucle de ola e adeus. “Pequenas despedidas que non por miúdas deixan de selo”. Con cada unha sentía que abandonaba un anaquiño dela mesma. Un pedaciño que, quizais, pasase a formar parte da xente á que quería. Ou iso lle gustaba pensar. E debía ser así porque en cada reencontro semellaba que a distancia se contraía en si mesma ata desaparecer.

Deixouse levar polo sono. O ritmo do tren balanceaba os seus soños, afastándoa lentamente da estación. Sorriu. Si, o tempo e o espazo non deixan de ser unha escusa baleira cando sentes á xente ao teu carón.

O trevo de catro follas

Mirouna desde o chan. Estaba rodeado por ducias de irmáns, pero quizais, se concentraba nela todos os seus pensamentos lograría chamar a súa atención. A tarefa non era doada. Sabía que non destacaba pola súa fermosura, nin polo seu brillo. A pesares dos seus debuxos trementes, os bichiños empeñáranse en morder as súas follas, rompendo o seu equilibrio circular. Mais sabía onde estaba o seu lugar. Así que verteu nela toda a súa enerxía.

Cando cría que pasaría sen velo, os seus ollos craváronse nel. Observou como mordía o beizo inferior. ¿Por que dubidaba? ¿Non se sentía merecedora dun vello trevo de catro follas? Pois non se ía a render, aínda que ela comezara a camiñar cara outro lado. Sería paciente, estaba convencido de que tornaría. Pero por se tiña a tentación de non facelo decidiu pedirlle axuda ao vento. Este, gustoso, remexeulle os cabelos á rapaza, envolvéndoa. Sentiu coma detiña os pasos e volvía sobre eles.

Axeonllouse. Notou como os dedos agarraban o seu tallo. Máis a soltouno man antes de cortalo. Dirixiu os pensamentos cara ela, atraéndoa máis e máis. Ata que, como se tivera medo a que quebrase, desprendeuno da terra gardándoo con coidado nun peto. O trevo suspirou aliviado. Irían xuntos a casa e colocaríao entre as follas da súa libreta. Porque só necesitaba un pouco de sorte e xa estaría máis preto da súa meta.

As ondas do luscofusco

Hoxe vou facer outra escepción. Onte volveu a min un relato que escribín vai 11 anos. Foi coma voltar ao pasado, á miña adolescencia tan imperfecta. Polo que me gustaría compartir con tod@s esta experiencia. Unha etapa na que aínda me quedaba moito por aprender. E o que me queda! Agardo que o desfrutedes.

 

Ánxela era unha rapaza solitaria, máis do que crían, do que lle gustaba. Tiña un soño, desexaba ter un amigo. Algo que se os demais descubrían consideraríano ridículo, pois sempre se atopaba rodeada de xente. Pero non un amigo calquera, se non un que fose coma ela e a comprendera, pois moitos a consideraban estraña, distinta.

Gustáballe o mar. Estaba namorada del. Da súa calma e da súa  forza. Tódalas tardes ía á  praia, uns minutos antes de se pór o sol. Sentábase na area, preto da beira e mirábao. Agardaba. Levaba consigo un bloc e un carbonciño para poder debuxar.

Unha tarde, cando estaba sentada na area, aproximouse un rapaz. Ficou ao seu carón, coma se non a vise. Ambos observaban ao mar que ese día batía con forza, levantando grandes ondas. Ánxela viu coma se convertían en veloces e fermosos cabalos brancos que ían a morrer na area  ou seguían o seu camiño cara o ceo. Tódolos anoiteceres ía esperalos, debuxalos. Ía pensar. E os días que había calma, seguía o seu rastro nas ondas.

-¡Son tan fermosos!- O rapaz continuaba mirando cara o mar, parecía que falaba consigo mesmo. Os seus ollos parecían perderse co mar.

Ánxela mirouno con sorpresa. Non podía apartar a mirada del.

-¿Ti tamén os ves?- Estaba abraiada. Sempre crera que era a única que podía velos. Cando lle preguntaba a alguén se os vía, sempre a miraban coma se estivera tola.

-Por suposto. Moi pouca xente é capaz de contemplar este espectáculo, porque non saben observar e agardar, para a maioría  todo é avanzar de presa, e non se dan conta das marabillas que teñen diante súa.

-Tes razón- . Apartou a mirada do rapaz, e fixouna no horizonte, como se os seus pensamentos estiveran no mar. Sentía por dentro unha ledicia que nunca crera que podería ter, como se ocuparan un baleiro que necesitase ser cuberto, ou coma se atopara a peza que lle faltaba.

Ergueuse da area. Pechou os ollos e estirou os brazos como se quixese voar lonxe. Deu a volta e, cando ía marchar, o rapaz colleuna polo brazo, con suavidade, case con dozura. Ánxela parou e virouse cara el. Estaba sorrindo. Nunca un sorriso lle infundira tanta confianza. Mirouno aos ollos. Tiña unha mirada que parecía mar, forza e quietude ao mesmo tempo.

-Deixa que te acompañe hasta onde remata a area – Non dixera o seu nome, e sen embargo parecía que se coñecían dende dende sempre.

-Claro – Sorriu. Comezaron a camiñar xuntos.

-Non sei por qué, pero o mar faime sentir especial, a gusto comigo mesmo- Ánxela, escoitaba con atención.- Cando estou preto del é coma se fose libre, coma se puidera escapar de todo e de todos, non é algo sinxelo de comprender. Moi pouca xente o fai, por non dicir ninguén. Pero procuro ser coma el, forte. Sen deixarme vencer, e deixando pasar só a aquel que realmente o mereza.

-Compréndote moi ben. É coma se fose capaz de encontrar as repostas aos meus problemas, Axúdame a crer en min.

Chegaron ao final de praia.

-Aquí despídome- dixo Ánxela- foi un pracer falar contigo.

– O mesmo digo, espero volver a verte. Agardareite sempre xunto ao mar.

Creárase un estraño vínculo que nin eles eran capaces de explicar. Non coñecían os seus nomes, e sen embargo xa sabían que sempre estarían un preto do outro. Esa noite Ánxela soñou que ía paseando pola beira do mar, descalza. Podía senti-lo tacto da auga nos seus pés. De súpeto un gran cabalo branco saíu da auga. O aire remexeulle o cabelo escuro como a noite. No ceo brillaban miles de estrelas. Acercouse au cabalo, e acariñoulle a crin. Montou no seu lombo e o corcel levouna a través das augas do mar. Unha vez mar a dentro, a auga comezou a xirar e a xirar cubríndoos. As augas do mar transformáronse en lagoa.

Estaba nunha cova. Mirou ao seu redor. O teito parecía o ceo estrelado, e no chan había area. Baixou do cabalo, e tocoulle o pescozo con dozura. De súpeto unha branca e suave néboa envolveunos, e o cabalo transformouse no rapaz que coñecera na praia. Acercouse a ela, apartoulle o cabelo da cara, e acariñou a súa meixela. Miráronse. “Sempre estarei ao teu carón, dentro de ti, contigo.”

Ánxela espertou esquecendo o soño. Comezaba un novo día, pero algo cambiara. Algo no seu interior. Nos seus beizos había un novo sorriso, de confianza. Non sabía por que era feliz. Algo no seu corazón animábaa a crer nela. A xente coa que levaba anos vivindo estaba abraiada, pois facía tempo que non a vían así. Todo parecía máis sinxelo, e víase capaz de aguantar calquera cousa. Esa nova forza facíalle sentirse querida pola xente que cría que estaba perdendo, que a estaba esquecendo ou que xa non a quería coma antes. Volvía a recuperar a súa capacidade de sentirse ben.

Ao chegar a casa, a súa nai mirouna con asombro.

-¡Vaia cara de felicidade que traes hoxe! Se ata non pareces unha fantasma, ¿que che pasou para vires tan contenta?

-Non sei. Hoxe sinxelamente teño ganas de sorrirlle ao mundo de ser feliz, moi feliz, como o era antes.

Sorriulle, colleu os libros e maila merenda, e subiu á súa habitación. Pechou a porta. Foi cara a fiestra, abriuna e sentouse nela, mirando o mar. Respirou fondo e mentres o facía pechou os ollos. Na súa mente os pensamentos ían axiña dun lado a outro, cambiando con rapidez.

Baixouse da ventá e foi cara o espello. Mirouse nel. Era unha rapaza fermosa, pero ela nunca se decatara ata agora da beleza que era capaz de irradiar. Uns ollos marróns capaces de ler aa mente e uns beizos que amosaban poucas veces un sorriso, dábanlle un aspecto de anxo protector.

Anoitecía. Permanecera case toda a tarde deitada na cama, mirando ao teito e pensando. Ergueuse. Colleu o seu caderno e dirixiuse decidida cara á praia. Sentouse nas rochas, e púxose a pintar. Comezou a erguerse vento. O mar removeuse. Co carbonciño Ánxela dáballe personalidade ao mar. Sen darse conta apareceu o rapaz. Sentouse á súa beira. Ambos miraron ao mar que os reflectía. Facían unha estraña parella. Os seus ollos perdíanse no fondo do mar e amosaban unha sabedoría impropia da súa idade. Un cabaleiro e unha ninfa na inmensidade do mar. Ningún dos dous dixo nada. Ambos parecían perdidos. Esa noite Ánxela durmiu profundamente, coa mente navegando no mar cun amigo que nunca pensara atopar. Sabía que xa nunca volvería a estar soa. Nunca.

Ao día seguinte, ao luscofusco el agardábaa coa mirada firme no mar. Cando oíu os  lixeiros pasos de Ánxela sobre a area deuse a volta. Mirouna. Mirouno. Sorriron.

-Non sei por qué, pero hoxe a túa mirada parece dicirme adeus.- Ánxela pousou os ollos no chan.

-Xamais deixarei de estar contigo- e sorriulle coma soamente son capaces de facer os verdadeiros amigos.

Sentáronse na area. Ánxela comezou a debuxalo. As súas mans voaban polo papel. Detívose nos seus ollos, quería recoller tódalas expresións que sempre amosaban.

-Aínda non sei o teu nome- a súa voz  daba mostras de tristeza.

Sorriu. Miraba para ela. El tamén estaba distinto, máis forte. Non podía evitar sentirse querido, nin podía evitar querela. Moi pouca xente podería entendelo.

-Chámome Gabriel- volveu a pousar a mirada no mar. Ánxela ergueu a mirada do debuxo e mirouno. Apreciábao moito. Facía moito tempo que non quería tanto a alguén, tiña medo a perdelo, pero no seu interior sabía que  nunca sería así. Creárase un vínculo que moi pouca xente pode entender. Unha unión que só teñen os amigos que se aceptan, e creen un no outros, un lazo imposible de desfacer porque se teñen un ao outro para sempre.

Un xunto ao outro, xunto ao atardecer, xuntos nos seus soños, xuntos na súa vida, hasta que non volva a pórse o sol. Amigos para sempre.

 

O paxaro caído

A primavera aínda non se fora. O vento do este pouco a pouco fora gañándolle terreo ó vento do norte. O ar embriagaba co perfume das flores e co cantar grave e agudo dos paxaros. As nubes ameazaban choiva, pero os raios de sol seguían intentado coarse entre elas.

Asomou a súa miúda cabeza entre as pólas. Estendeu as súas finas ás. Xa tiñan as cores cinsentas dos seus pais, mais aínda eran febles. Deixou que a brisa acariñase o seu peteiro e as súas plumas douradas, que murmurase o seu nome. Estirou as ás e saltou ao baleiro. Quería xogar co vento, chegar ao sol. Mais caeu. Un silencio pesado, opriminte, apoderouse do ceo.

Intentou manter a calma. Cada unha das súas plumas seguía no seu sitio, mais decatouse de que non podería volver a subir. O medo foise pouco a pouco apoderando da súa mente e a saltiños rodeou a árbore. Non, non podería acadar a súa rama. Estirou as ás, pero o vento, burlón, semellaba ter desaparecido. Intentou impulsarse, pero as patas trementes aferrábanse á terra. Comezou a chorar. E rompeu o meigallo do silencio. Os demais paxaros acompañaron o seu piar, mais non podían erguelo.

Quedou paralizado. Quizais así non o vería ninguén, volveríase invisible e despois espertaría dese mal soño. Anicado sentiu que volvía erguerse. Mais non era o vento quen o mexía. Unha prisión suave levábao lonxe. Non, non se movería. Sentiu como o pousaban con sumo coidado entre o que semellaban fíos. Rozaron a súa cabeza. Finos fíos rodeados doutros de ferro. Auga e comida. Non, non comería. Dende a súa cela vía ós paxaros voar diante da fiestra aberta. Volveron a collelo. Uns grandes ollos cinsentos o observaban.

– Seino. Sei que unha gaiola non é o mellor lugar para un paxaro. Mais se queres volver aí terás que loitar pola túa liberdade. ¿Ou tes medo de voar? Non tes de que preocuparte. Foi o teu primeiro voo, tiveches demasiada présa. Mais non esteas triste. Conseguiralo. Se me prometes vivir, eu douche a miña palabra de que volverás a facelo. Construireiche un niño de la para que vexas que falo en serio.

Costáballe confiar, mais non vía outra opción. Deixou que uns dedos lle deran de comer ata que, valente, foi el cara a comida. Sentiu como as forzas volvían lentas e seguras. Sen apuro. Cada noite imaxinábase baixo un ceo cargado de estrelas. E, entre soño e sono as súas ás volvéronse longamente de prata. Ata que un día, os ollos grises volveron a miralo. As mans que o coidaran abriron a ventá, collérono con coidado e sacárano a través da fiestra.

– Voa. Se valente. Tes que crer en ti.

Estendeu as ás e o sol reflectiuse nelas. O vento murmuroulle palabras de liberdade, mentres notaba como o impulsaban cara os seu brazos. Sentiu como o ar se coaba entre as súas plumas e, dende o ceo, viu coma a súa gardiá se despedía del. Voou cara o horizonte. Mais cada noite gardaba os soños daquela que lle devolvera os seus.