O final do comezo

“Goreé”, fotografía feita por Loly Villoch

Non era posible, mais aí estaba de novo. Había tanto tempo que a deixara atrás, que a esquecera. E aínda así, aí estaba coas súas gretas, perdendo as cores… Como podía atoparse de novo con ela? Decidida, deulle as costas e seguiu camiñando en penumbra por ese corredor infinito.

As sombras non tardaron en converterse en pereiras, maceiras, castiñeiros… O olor a humidade deixou paso ao recendo das amoras maduras. As herbas comíanlle os pés e ocultábanlle o camiño, mais a nena avanzaba sen darlle importancia. Nese mar verde sentíase segura, como se todo estivese exactamente onde tiña que estar. Víase reflexada nos escuros espellos que son os ollos das vacas e, cómplices, sorríanse dun xeito que só os nenos entenden. Atravesou a eira onde os animais pacían o tempo sen présa ata chegar á cancela aínda mollada de pintura verde. Sobre o pomo un reloxo ía cara atrás, pero como o tempo era un amigo de xogos máis non lle importaban as súas falcatruadas.

Ao outro lado da cancela o tempo detivérase. Os seus cabelos leábanse nunha longa coleta mal feita. O ar a penas pasaba da gorxa e o corazón tiña demasiada présa por fuxir. Esas catro paredes afogábana. Lanzouse cara unha rúa repleta de xente que camiñaba sen ver, sen sentir. Un océano de persoas que non reparaban nela. Observouse neses ollos baleiros: unha muller desfeita. Ía desaparecendo segundo se vía nas súas pupilas. Sentía como cada vez era máis e máis pequena. Máis e máis invisible. Ata non ser máis que nada. E xa se sabe que a nada está condenada a vagar en soidade. Perdérase e, cando tomou consciencia diso, deambulaba por unha escura illa de area negra, gardada por un faro de sombras coroado por un reloxo parado. E ante si unha porta… Chamar ou non chamar. Que se abriu con pesar… Cruzar ou non cruzar. Atrás non quedaba máis que pó e cinzas. Porén ao outro lado…

Unha fraga desfacíase paseniño sobre ela. As árbores bisbábanlle baixiño. Puxo tanta atención nas súas verbas que non soubo se eran elas as que falaban ou era a súa propia consciencia a que murmuraba. O vento do outono creaba espirais de soños en forma de follas mortas. Inda así sabía que a terra só durmía expectante, e que no máis profundo do seu ser agochaba ilusións. A natureza é un reloxo que avanza sempre cara diante. A fraga precisaba descansar antes de volver a ser ela mesma… “Non, o sono é outra parte de si mesma”, sorriuse.

E sen saber como, volveron a ela os aromas das castañas asadas e no horizonte distinguiu o vaivén dun faro que, coma un sol que se pon e volve a nacer, indica a dirección a seguir. Arroupada por carballos, salgueiros e teixos retortos polo tempo e pola súa busca das estrelas seguiu avanzando.

As árbores transformáronse nas fortes columnas dun soportal. Baixo os arcos de pedra só se coaba o solpor e a súa sombra. As gretas das follas amarelas deron paso ás fendeduras das baldosas alaranxadas. Detívose. Aí estaba outra vez. Desta volta aberta de par en par. Observándoa, case prohibíndolle que dera a volta, que marchara… Mais non deixaba de resultarlle estraño volver cruzar a porta pola que entrara. Outro paso e a súa sombra xa a agardaba dentro. Non podería fuxir dela, como non podía facelo de si mesma. Cruzou. E alén, só escuridade.

A Dama do Labirinto (I)

Hai voces que é mellor non escoitar. Mágoa que sexan as máis insistentes, as que atravesan o ouvido bisbando, murmuradoras de presaxios que nunca se chegarán a cumprir. A penas lembraba cando os cánticos se coaran na súa cabeza. Cantigas que foran medrando con disimulo.

Intentara desfacerse delas en longos paseos por parques e fragas ou sentando nos bordes de cumios que facían que o mundo se abrise diante dela e así fuxir dunhas paredes que semellaban caérselle enriba.

Nesas longas camiñadas cruzábase, día si, día tamén, cun pozo que emerxía nos lugares máis insospeitados. E os seus ollos caían nese baleiro, coma se fose un bicho atraído pola escuridade. Ao principio de esguello, co tempo cun descaro que a levaba a pasar horas e horas mergullada nel. Tan absorta estaba que era incapaz de ver os raios de sol que se coaban entre as follas, coma se se reflectiran en ducias de espellos. Só tiña ollos para as sombras.

Nunha tarde dun verán que non chegara, escoitou o seu nome con tanta claridade que pensou que alguén chamaba por ela. Mirou ao seu redor buscando a quen, por unha vez, se decataba da súa presenza. Pero a terra semellaba ter engulido a todo ser humano que ousase saír da casa. Atopábase nunha burbulla de soidade.

Eran as profundidades as que berraban por ela. A curiosidade púidolle e achegouse ao pozo con coidado. Pero xogar cos abismos é perigoso, e os musgos fixeron que esvarara e sen darse conta caeu e caeu como unha Alicia descontrolada.

A luz afastábase con rapidez e, aínda que intentou aferrarse a ela, desfíxose en retallos entre os seus dedos. Ata que tocou fondo. Doeulle. As profundidades non son brandas: craváronselle en cada poro da súa pel. Creu quebrar cada parte de seu ser, da súa alma. Mais, tras pechar os ollos cunha cremalleira de bágoas, logrou converterse nun nobelo cuberto de mofo.

Como se puido permitir chegar aí? Cantas máis voltas lle daba máis se afastaba a resposta. Máis a envolvía a escuridade. Máis a cubría a humidade… Hai voces que é mellor non escoitar.

Pasou o tempo sen un tictac e as sombras convertéronse na súa segunda pel. Sucia. Ninguén máis que as tebras foi testemuña do esforzo que supuxo volver erguerse. Estaba tan cansa… Sentíase tan humillada por si mesma… Maldixo a súa debilidade. A súa covardía. Rillou as súas emocións ata apagalas, ata que a súa mirada volveu fría como as profundidades e os seus movementos suaves e firmes coma os dun felino engaiolado. Esqueceu de que cor era a luz. Pero xa non lle importaba.

Pensou que xirar as agullas do reloxo ao revés sería a mellor opción para recuperar a súa vida. Mais logo decatouse da comodidade que lle agasallaban as sombras. Polo que decidiu convivir coa dor, remexerse nela ata que non quedara nada do seu antigo eu. Cada respiración entrecortada desfixo no ar parte dela. Cada latexo desbocado quebrou un anaco da súa alma. Ata que deixou de sentir.

Achegouse ás paredes do pozo. Deslizou as súas longas unllas entre o musgo e, ante o seu sorriso de gato de Cheshire, o muro comezou a desfacerse convertido en po. Un po que a empuxaba a cruzar a porta que se abría ante ela.