E entón chegou ela para poñer un pouco de caos…

Tenente Ripley (2012), fotografía de Analía G. Alonso

Se os animais teñen alma, e eu estou convencida de que si, e ese espírito vai duns corpos a outros, unha pantasma vive na miña pequena casa. Veu coa resolución de quedar comigo. Xa o decidira nesa foto que me miraba a min, só a min. Porque que ninguén se engane, estaba falándome aínda que intentara facerme a louca.

Sabía a que se enfrontaba. Para entrar nunha familia de testáns non queda outra que ser coma eles, e con pertinaz insistencia ter moita paciencia. Ripley chegou á miña vida con nome de tenente. Sempre que nos miramos, medio retándonos medio véndonos reflectidas unha na outra, penso que non ten suficiente carácter, que ás veces, moitas, pódenlle os medos. Medio enganada me tiña, e cando a paciencia deixa de ser e tras ela ben o xenio queda claro que boa si, pero ata un punto.

Dous anos pasaron xa desde que baixou obrigada do coche. Agora xa con verme (poucos seres me intúen tan ben) sabe se imos de excursión, ao parque, á rúa, a… Dálle igual praia que montaña, choiva que sol. O importante é camiñar, e facelo xuntas. Porque Ripley ten esa mirada de “non te vaias”, que é coma unha puñalada emocional. Esa ollada de reproche de “se eu non te deixo, por que marchas sen min?”. Dáo todo e se puidera máis.

Xa hai dous anos… E segue cazando pelusas, meténdose en todas as charcas (porque tómase moi en serio o de converternos en ras), perseguindo gatos, pelotas, piñas, paus, limóns… quentándome os pés mentres escribo, mirando pola fiestra cruzando as miradas coas veciñas que a adoran (aínda que ela lles ten medo). Pero agora xa non come as miñas zapatillas (como moito agóchamas, xunto cos calcetíns), nin a vasoira, nin os cables, nin… Agora que é grande, máis grande aínda, pórtase ben. Case sempre.

Hai quen lle teme. Polo seu tamaño, pola súa postura erguida, pola súa pelaxe escura. Pero sobre todo por esa mirada tan súa, enmarcada en cellas douradas, que escruta cada xesto, que analiza cada poro da pel ata chegar a alma. Sen mostrar nin un sentimento, sen amosar nada dela. Só profundidade. Eu sei que está intentando descubrir se o que ten diante é digno da súa confianza. Ou lle vai facer dano. Non é doado gañarse a Ripley, aínda que o sexa máis que hai dous anos, pero quen o logra ten asegurada a súa lealdade.

Inda non deu superado o medo aos cativos, pero andamos niso. Xa fixo algún que outro amigo de dúas patas (cinco, para ser exactos) porque a aceptaron cos seus temores e fixéronlle ver que son coma ela. Porque moitos, ante a mirada atónita das nais, recoñeceron que era pequena, coma eles. E xogan como iguais, pero a modo, para que non se manque ninguén.

No parque ten a súa panda á que sempre bota en falta cando pasa longas temporadas na montaña, que sempre busca cando baixamos a Belvís, que sempre agarda en cada entrada do parque. Gañou a lealdade dos seus amigos caninos de tal xeito que agora se defenden. Sempre. Son manada, son familia, aínda que pasen xuntos só unhas horas ao día. Porque Ripley é paciente, intenta xogar con todos (menos cos cachorros que aínda así a perseguen), non busca pelexa (comparte os xoguetes con toda a calma do mundo), é tranquila e déixase guiar nas travesuras (iso si, sen perderme de vista, non me vaian levar).

Porque Ripley segue sendo a miña sombra, pegándose a min coma se me fora escapar, coma se fora o seu escondedoiro, o seu refuxio. Recordándome que non estamos soas porque nos temos a unha a outra.

Nunca deixarei de aprender dela. Non sei se é porque somos tan parecidas, que case nos poderiamos fundir nunha. Con toda a súa desconfianza, con todos os seus temores, chegou a ser quen de controlar o seu medo para consolar, dar cariño. Porque ante todo, aínda que lle custe, pese a que non regale a confianza, o que máis lle gusta a Ripley son os mimos. E as galletas. E o iogur. E o queixo. E seu óso de fíos. E roubarme o sitio no sofá cando me despisto. E durmir pegada a min para compartir soños e loitar contra pesadelos. Foi unha das mellores decisións que tomei na miña vida, porque hai seres aos que non hai que deixar escapar.

Ben material. Ben inmaterial. O meu ben. Eu

Non lle quedou outra opción que facelo. Non soportaba a idea. Levaba tantos anos loitando contra iso que se convertera nun dos seus piares coma ser vivo. Ela NON era un obxecto. Fuxía de todo aquel que o insinuara sequera. Non aguantaba sentirse así, como sen non tivese vida, como se fora un obxecto para o deleite duns e o rexeitamento doutros. Non non. Iso si que non.

Pero obrigárona. Farta de que lle dixeran candocomoondeporqueconquenese tiña que ser nai,  candocomoondeporqueconquenese tiña que ser muller obrigouse a converterse nun ser sen vida. Sen alma. Sen corazón. Sen emocións. Sen pensamentos. Frío, pulcro, seco, aséptico, regrado. Ou iso pensaban eles. Ás veces non queda outra que loitar coas armas que non son dunha, apertar os dentes para non morder e morder as unllas para non rabuñar. Hai moitas formas de facer dano.

Colleu o impreso mentres abaneaba o bolígrafo azul entre os seus dedos:

NOME E APELIDOS
DNI
ENDEREZO
TELÉFONO

Nimiedades, iso eran todos os datos que a conformaban alguén real, que existía, que ocupaba un lugar no mundo. Aborrecía a pulcra, fría, seca, aséptica, regulada pompa que supuña a burocracia.

DESCRIPCIÓN DO BEN: Cunha altura de 1,74 m. e un peso máis ou menos constante de 63 kg. o MEU CORPO agocha liñas e sobre todo curvas. É quen de alertarme cando algo non vai ben, adaptarse a condicións de frío e calor e a cambiar de cor. Sofre e goza. É único, non hai ningún coma el nin se pode copiar. Non é perfecto, pero tampouco aspira a selo.

Si, era bastante ela. Bastante ela incompleta. Non cría que chegara toda unha cara para describila, como pensaban que o fixera nun rectángulo minúsculo? Resignouse pensando que xa que se convertera en algo morto, polo menos non perder a súa creatividade, que xa por riba sería o colmo.

TITULAR: ela, ela mesma, quen se non? Que clase de pregunta é esa?

INTERESE LEXÍTIMO ALEGADO (MÁRQUESE O QUE PROCEDA)

 X O solicitante é titular de algún dereito sobre o ben (de algún dereito, de todos diría ela, pero non ía a rosmar máis ou un corazón con malas pulgas sairía do seu peito, e as formas son importantes. As formas…)

ASINADO: o pilot rubricou en suaves liñas azuis o seu nome. Con liñas e curvas como o seu corpo, como a súa alma, como ela.

En certo modo é un pouco triste ter que ir a rexistrar como teu algo que che pertence de nacemento. Suponse. Porque visto o visto non estaba tan claro que quen decide sobre unha é unha mesma. Si, un galimatías do normal que é.

Encamiñouse cara o Rexistro coas amigas para reunirse con descoñecidas. A unión fai a forza, que máis da quequendeonde sexa cada unha? O xénero non entende de idades, van todas ao mesmo saco. Para ben e para mal. Sobre todo para mal.  Entre risos leron as descricións de cada unha delas. Nunca deixaría de sorprenderlle como se ve cada ser humano a si mesmo.

Agardaron nunha fila caótica de mulleres que desexaban decidir por elas mesmas. Entre aclamacións, aplausos e ánimos e máis ánimos, dábanse folgos como un berro de eu son eu basta de decidir por min.

Algunhas dicían que lles resultaba estraño protestar por cousas que se daban por sentado, que xa as palabras quedaban ocas de tan obvias. Que sempre igual, que ata cando… Pero volvemos ao de antes, algo obvio que non debía ser tal, senón non faría falta dicilo. Ou si? Unha tolea con tanta reflexión.

Volveu a casa sentíndose menos ela a un tempo que máis forte para seguir loitando e protestando. Era un ser contraditorio, sempre o fora. Tíñao que haber posto na solicitude. Convenceuse de que fora necesario, ás veces é preciso procurar novas formas de berrar, protestar, chorar… para que o fin non caia nun saco que rachou de tanto cargalo co mesmo. Unha e outra vez, ata que as mulleres cansan, ata que os seres perden a súa voz nunha afonía xorda e obrigada, ata que deixan de ser elas para converterse en sombras. Pero ata as sombras teñen presenza. Ela convertérase por un intre, por só un anaco, nun obxecto. Pero non deixaría que lle quitaran ata a alma, ata as emocións. Do que non se desfaría era das súas ansias por acadar a igualdade en dereitos e en deberes, e a súa necesidade e dereito de ser ELA.

E aínda quedaba por chegar a carta recordando que hai que pagar as taxas … Canto vale o seu corpo? Canto vale a súa persoa? Que valor ten o ser humano?

Regalareiche o inverno

A Raíña das Neves observaba a terra dende o seu mundo de xeo e cristal, sempre envolto na máis densas das néboas. Alí, nas alturas, de cando en vez sentíase sola pois a ninguén semellaba gustarlle o inverno. E ela non entendía por que. Ata que, entre suspiros de bafo, decidiu pedirlle axuda ao seu frío amigo o Vento do Norte.

– Quizais é que ninguén me comprende ou que esqueceron que ata o xeo agocha calor. Aínda que…

Inda que nunca o demostrara, que o ocultara baixo ducias de mantos de la, aí estaba. Pero ninguén se atrevía a subir ata ela e a Raíña non podía baixar.

– Decidín murmurarche unha mensaxe para que a leves contigo, que acariñe as fazulas mornas, que caia en cada pinga que deixe o teu exército de nubes, que vaia nas arestas das folerpas.

O Vento abrazouna e as súas palabras quedaron cravadas nel:

“Aquí, no cumio do mundo, podo acariñar as máis brillantes das estrelas, esas que gardan tantos soños e promesas por cumprir.  Navego por mares de néboa que ocultan a terra do ceo, facendo posible o imposible. Teño o poder de que cada bágoa, de tristeza ou de ledicia, chegue aos recunchos máis insospeitados, dando o don da vida. Vida que atrapo baixo figuriñas de cristal mentres agardan o seu espertar, o renacer do seu letargo. Volvo a nenez, ceibe, sen ataduras que me impidan saltar nos charcos desfacendo e facendo unha e outra vez o meu reflexo. E, ao caer a escuridade, deixo aos meus calcetíns de cores secar xunto a cheminea que crepita lembranzas, mentres tezo bufandas de la coa esperanza de que cada punto se converta nunha mirada, nun sorriso… para cando esteas ao meu carón.”

Deixou que o Nordés se levara unha gran parte dela. Mágoa que unha parte do equilibrio das estacións dependera dela, senón non agardaría, iría ela mesma na busca de ese alguén descoñecido.