Reflexións dunha bruxa novata (VI)

Que ben! Por fin volve a chover! Si, si! Xa sei que dixen que as bruxas gustamos do sol… De cando en vez… Tampouco hai que esaxerar, porque ata as miñas fermosas plantas mucias estaban a poñerse inda máis murchas de tanto calor a secalas e sacalas. Que estamos en abril! Xa non se respectan nin os refráns e sabedoría popular…

Ademais ras e sapos, caracois, vermes… tamén gozan dunha boa molleira. Pobres, levaban días agochados! As miñas adoradas arañas non están tan contentas, pero é que non se pode facer feliz a todo o mundo. A felicidade está sobrevalorada… É demasiado complexa! (como se ti foses unha bruxa fácil de comprender!) Como pode ser posible que cadaquén sexa feliz por cousas distintas? A min por exemplo prodúcenme ese estado as arañeiras tépedas que medran nas esquinas da miña habitación, o cheiro das apócemas, as treboadas, o po onde deixar as pegadas das miñas poutas, digo pés, os cabelos sen peitear, as pozas e charcos e a xente que cae nelas, os sorrisos malvados e sedutores, as visitas de demos e pantasmas… (ala ala! Dabondo bruxa pesada, non dicías que a felicidade está sobrevalorada? Porque levas séculos de enumeración).

Pois iso, que xa chove e chove e chove e por fin poderei sacar de novo ao meu amado paraugas que, de tanto aburrimento que tiña o coitado, estragou. Os aparellos máxicos tamén precisan dunha motivación, sentirse valorados… E claro, tras quince días (minuto arriba ou abaixo) sen nubes, non o resistiu máis, enfadouse e escachou. Tiven que levalo a un feiticeiro vello que se pon todos os días no mercado, fronte a capela de San Xiz por iso de disimular, camuflado como un simple curandeiro de paraugas que pasa o tempo escoitando a radio. En realidade oe todas as novidades máxicas ocultas entre as ondas hertzianas, os debates sobre as mellores formas de facer o mal e como non deixarse enlear por bruxas encantadoras coma min. (A modestia será a túa fin bruxa presuntuosa…)

É que as bruxas sempre sabemos como levar á xente ao noso universo de sombras e escuridade e cousas terribles. Que remedio lles queda! Se non o fan polas boas non lles queda outra que polas malas. De feito perfeccionei a beberaxe para que a xente non poida dicir que non. A min claro, ao resto éme igual. O proceso foi sinxelo, tiña o espécime de análise, experimentación e proba perfecto: eu mesma! (Pero mira que es! Bruxa indiscreta! Esas cousas non se din! Non sabes gardar segredos propios nin alleos!!)

Emociónome! É o que teñen os avances máxicos, as innovacións, a aprendizaxe! Para que logo digan que a maxia é algo do pasado, unha moda atrasada, sen sentido! Non saben! Logo atópanse con nós e claro, non teñen nada que facer… Sucumben ante o noso poder, do que non hai fada boa que os liberen, porque miñas pobres, a xente di que son invencións, que non existen! Vivimos tempos duros, ata me dan mágoa… (Vaia día levas bruxiña!)

O outro día tomei un caféciño cunha fada das fragas, porque non vos pensedes que por ser archienemigas non podemos ser amigas! (Outra confesión que non deberías facer…) O caso é que remexiamos o café no sentido contrario ás agullas do reloxo e xa nin podiamos lembrar eses tempos tan tan tan tan tan tan afastados nos que non sabían facer nada sen nós. Viñan ata sen ser chamados! Buscábannos con ansiedade e desexo. Ás veces ata eran uns pesados con tantos desexos e desexos que pedían! Querían apreixarnos para faceren con nós o que quixeran! Nin das vacacións podiamos gozar! Moitas técnicas de camuflaxe se inventaron! E agora, séculos e séculos e séculos despois, seguimos ocultas e perseguidas, porque hai cousas que non cambia. Inda así insisten en que non cren en nós! Quen entende aos seres humanos!!

En fin! Falando de seres humanos, que a miña cabeza vai por libre e desvarío, vou recoller ao meu amado paraugas que hoxe toca ir a Pontevedra a enlear aos meus inocentes alumnos… que, por sorte… digo… por desgracia, cren na imaxinación, na maxia e no poder da creatividade.

Os soños na man

“Soñando con Botero”.
Fotografía de Carlos Egio

Pegoulle unha labazada. Deixoulle a mancha encarnada da súa diminuta man coma se fose o recordatorio das estrelas das que tanto falaba. Non lle gustaban as mentiras e moito menos se saían da súa boca. Cos soños non se xoga. E el sabía que algúns, por moito que se empeñara, só se cumprirían para os nenos ricos que vivían no centro da cidade.

E cara aí se encamiñaba correndo á velocidade que lle permitían as súas pequenas pernas. Tiña que ver ao xigante. Era o único que o comprendía. Cando chegou empolicouse á súa enorme man. Alí sentíase seguro. Estaba convencido de que ao amparo da súa sombra volvíase invisible, imperceptible para as miradas apuradas que camiñaban dun lado cara outro.

Suspirando confesoulle que non lle debería ter contado a ela o do maldito vagalume. Todas as noites ese molesto bicho enredábase no seu cabelo e chocaba con insistencia contra a súa cara, as súas orellas… Incluso estaba seguro de que se ría del cada vez que intentaba, cun éxito nulo, esmagala ou espantala. Si, chamaríano tolo, pero xuraría que sentía as súas gargalladas.

“Por que nos vas con ela?” murmuráronlle os descomunais beizos. Mirouno con sorpresa e, por primeira vez dende que o atopara, con desconfianza. Non entendía como da súa boca podían saír con tanta firmeza as palabras inseguras que ela mesma lle soltara, aínda que rematara a frase cun: en lugar de querer matala. Aínda que o dixera mirando ao chan, soltárao coa certeza de quen lle advirte que estaba esmagando un soño.

Amolado, apoiou a cabeza nos seus duros dedos e deixou que as horas pasasen ao ritmo dos que cruzaban a praza. “Es un cacholán”. Aí estaba, tan tranquila, pousada no seu nariz. Observouna co cello tan engurrado que parecía que os seus ollos ían converterse nun. Cando xa case o lograra separáronse de novo. Dende cando un bicho semella unha nena descalza e chea de barro? Porén aí estaba, brillante coma os farois que acababan de acender na rúa.

Devolveulle a mirada cunha mestura de aburrimento e reproche. Viu coma estiraba dúas longas ás tan esfiañadas coma a roupa que el levaba. “Vas quedar?” O seu ton era tan urxente que non lle quedou outra que ir tras dela como se fose una orde mentres Botero, cómplice, bosquexaba un lixeiro sorriso.

– Onde imos?

“A onde van os nenos perdidos”  E comezou a rir. De cada gargallada brotaban luces de cores que o hipnotizaban. E antes de que puidera aferrarse á terra os seus pés xa estaban flotando torpemente.

Deixaron atrás a cidade e calquera sinal de vida humana. Baixo eles a mesta selva impedíalles ver a terra. Mais non lles facía falta, porque as follas reflectían a luz das estrelas en verdes imposibles que creaban camiños no ar. O vagalume descendeu devagar, mais el comezou a dar reviravoltas ata que, mareado, chocou cun chan de musgo, fentos e follas.

– Agárdanos Pedro?

“Pensei que dixeras que os nenos coma ti non o podían velo”, sorriu traste. Baixou a cabeza avergoñado. “Quizais, pode, se cadra… Se amañas o enredo, outra noite poidas velo.”

– Non sei como facelo…

Comezou a rir e dirixiu a súa mirada cara unhas diminutas flores brancas que había ao seu redor. “Son lirios, coma min. Son máxicos.” A súa mirada reflectía a complicidade de quen fai falcatruadas xuntos. “Permiten soñar a quen se atreve. Levan alén de cada mundo aos viaxeiros que son incapaces de perder a ilusión, a imaxinación… Crean ás, e manexan os ventos a favor dos que voan lonxe con elas… Quen sabe… Se cadra, quizais… Poderías devolverlle os seus soños extraviados.”

Non o pensou dúas veces. Con coidado cortou só unha e sentiu como súa nai recuperaba un sorriso que desaparecera había tanto tempo… Cando a flor se desprendeu do talo espertou na man do xigante. “Soños…” pensou con pesar ata que viu, atrapado entre os seus dedos, ao lirio. Correu a casa, xunto súa nai, mentres Pedro e unha pequena fada revoltosa vixiaban cada un dos seus pasos.

A fada de papel

Debuxo realizado por Juan Carlos Zamora Tamayo, para a performance con motivo do primeiro aniversario de Aire Centro de Arte.

O seu amor era imposible. Estaban condenados a vivir en mundos separados e imposibles de unir. Víraa entre as follas dun carballo, diluíndose coas sombras do amencer. O seu cabelo de ébano reflectía a luz das estrelas. A súa pel de leite brillaba coma as luces do solpor. Vestía finas ramas que semellaban pegarse a ela. Seguindo o contorno dos seus ombreiros, sobre as súas costas, descansaban dúas ás feitas de escamas verdes e azuis.

Coas primeiras luces do día semellaba fráxil, a piques de quebrar. Un espellismo. Xa que ao chegar a noite os seus ollos parecían absorber a intensidade da noite. E o seu sorriso vermello semellaba capaz de apoderarse de calquera alma. Nada máis vela deuse conta de que o seu sentir quedara irremediablemente ligado a ela.

Nas noites de lúa chea cabalgaba a lombos dun cabaliño do demo sobre as augas salvaxes dos ríos, deixándose aloumiñar só polo vento. E el só podía debuxala unha e outra vez. Incansable. Insaciable. Víaa nos seus soños e nos seus pesadelos. Sentíase atrapado pola súa mirada, negra e profunda. Por iso con cada liña dos seus debuxos intentaba atrapala. Cría que se a capturaba nos pregos do papel sempre sería súa. Mais esquecía que ela era un ser libre e máxico que nunca podería sobrevivir a unha gaiola.